Vogels kijken in Honduras

Haar Antwerpse kantoorjob gaf steeds minder voldoening. Katinka Domen verwachtte wat anders van het leven. In Latijns-Amerika reisde ze een amoureus en zakelijk avontuur tegemoet. Vandaag staart ze nog amper naar een scherm, maar tuurt ze des te meer naar vogels. Met haar eigen bedrijfje gidst ze vogelliefhebbers door Honduras. En neen, dat is niet enkel een bezigheidstherapie voor grijsaards in afritsbroeken. Duik met ons mee in één van de minst gekende landen ter wereld.

Wie ooit in Honduras was, zal bevestigen dat het een mooi land is, rijk aan natuur en cultuur. Maar ernaar emigreren en er daadwerkelijk wonen, is nog een ander verhaal. Honduras heeft als oorspronkelijke ‘bananenrepubliek’ een slecht imago, is erg arm en daarom ook bijzonder goedkoop om te wonen. Maar hoe doe je dat, een leven opbouwen in een behoorlijk paradijselijk land, dat mondiaal het grootste aantal moorden per capita telt? Niet onmiddellijk een droombestemming, toch?

Beaks and Peaks

Haar drang om in het buitenland te wonen zat er al van kinds af in. Het reizen werd haar met de paplepel ingegeven. Haar partner William, een Hondurees, ontmoette Katinka in 2014 tijdens een reis door Midden-Amerika. Met hem richtte ze touroperator Beaks and Peaks op. “Honduras is een droomland voor vogelaars: compact en met een diverse habitat – nevel- en regenwoud, mangrove, drasland – om op korte tijd veel vogelsoorten te spotten. Als gevolg van de ligging op verschillende tektonische platen, doorkruisen bergketens en schaduwvalleien het land in diverse richtingen. Door de verschillende microklimaten tref je er haast de wereld in één land”, weet Katinka.

Een geboren vogelaar is ze niet, maar als je tien dagen door het oerwoud reist met gepassioneerde birdwatchers, slaat de passie al gauw over. “Het was overweldigend, omdat ik mijn vuurdoop kreeg ik op een topplaats om vogels te spotten. Ik heb veel moeten leren. Zelfs de meest gangbare vogelsoorten kon ik niet onderscheiden. Mijn vooroordelen over vogelen heb ik vlug mogen opbergen. De fascinatie, die in de plaats kwam, is nooit meer weggegaan. Aanvankelijk dacht ik dat je vooral moest stilzitten en wachten op wat toevallig passeert. Maar het is vooral op onderzoek uitgaan. Het is echt spannend om te zien wat je allemaal waarneemt en aantreft op een dag. Het wordt een beetje verslavend. Wij komen amper nog buiten zonder verrekijker, want je zou toevallig eens iets moeten zien”, lacht de Vlaamse.

Verrekijkers en telescopen

Hoe anders was haar leven voorheen. Groter kan een contrast haast niet zijn. Katinka werkte als freelance vertaler-tolk voor enkele Europese instellingen, de universiteit en internationale bedrijven. “Ik had er het toenemende gevoel dat veel mensen het contact met de realiteit verloren en nergens meer tevreden mee waren. Het stootte me tegen de borst. Men leeft in een ivoren toren en weet zich niettemin een weg doorheen de dag te klagen. Ik wilde als mens een verschil maken, hoe klein dat ook zou zijn. De wijde wereld lokte en lonkte. Tijdens mijn reis naar Centraal-Amerika hield ik ogen en oren open, om te zien of ik iets zinvols kon betekenen. In Honduras, waarvan ik de reputatie kende, ontmoette ik in een hostel mijn latere partner. Hij vertelde honderduit over het duurzame toerisme dat hij als gids voor ogen had. Zijn visie boeide mij in hoge mate”

Zo ontstond de droom van een eigen bedrijfje. De droom werd werkelijkheid, maar er kwam ook realisme. “De trage bureaucratie stak eerst wel wat stokken in de wielen. In Honduras loop je niet zomaar een ondernemingsloket binnen. Een toeristisch project opzetten vraagt veel geduld. We moesten alle informatie zelf bij elkaar sprokkelen. Het was een aanzienlijke hindernis, want contacten blijken allesbepalend. De fauna en flora krijgen we gelukkig gratis. Het materiaal is onze grootste investering: camera’s verrekijkers, telescopen, alle van de hoogste kwaliteit. Die delen we uiteraard met onze klanten.” Met het verzamelde beeldmateriaal overtuigen Katinka en William toeristen en vechten ze tegen het heersende beeld van Honduras.

Bananenrepubliek

Het land kreeg als allereerste de term ‘bananenrepubliek’ op gekleefd. De macht van het huidige Chiquita was groter dan die van de toenmalige regering. “Er worden anno 2020 nog steeds veel bananen geproduceerd, voornamelijk voor de export, net zoals andere landbouwproducten, meloenen, palmolie en koffie. Het land is erg bergachtig. De weinige smalle vlaktes staan daardoor haast volledig vol met bananen en palmen. De lokale bevolking is deels zelfvoorzienend of koopt haar bananen in stalletjes langs de weg. Er zijn ook zoveel varianten. In Europa eet iedereen de typische Chiquitabananen, maar wij kennen veel meer soorten, kleinere vaak. De meeste zijn eigenlijk veel lekkerder dan de Chiquitas, maar die eten we zelf op”, bekent Katinka.

De hardnekkige reputatie van politieke instabiliteit en drugsgeweld is het land helaas nooit kwijt geraakt. Toeristen komen er echter gewoonlijk niet mee in aanraking. “In de steden is het leven hard, daarbuiten is de realiteit genuanceerder. Met ons 100% natuurtoerisme komen wij zelfs niet in de buurt van probleemzones. Zelf heb ik me nog nooit onveilig gevoeld, ook al reis ik geregeld alleen door het land. Men is vooral heel nieuwsgierig naar wat wij doen, met al onze rare toestellen, zoals verrekijkers en telescopen. Wij hebben ook geen muur rond ons huis, doen de deur ’s nachts zelfs niet op slot”, vertrouwt Katinka ons toe.

Vogelparadijs

“Waaraan het volgens mij vooral schort, is kwalitatieve marketing. Wie Google raadpleegt, ziet eerst diverse artikels over geweld en corruptie. Eens men op pagina twee belandt, is men dusdanig ontmoedigt, dat velen afzien van een reis naar Honduras. Al het positieve over dit mooie land blijft bijgevolg onder de radar. Buurlanden als Costa Rica pakken dat veel beter aan. Hoe meer mensen wij op bezoek krijgen, hoe meer mensen positieve commentaar geven, want reizigers begrijpen die negatieve connotatie niet. Dat loopt druppelsgewijs natuurlijk, want het is niet dat het land miljoenen toeristen per jaar telt. Het verandert wel, maar heel erg langzaam.”

Katinka groeide uit tot een ware ambassadeur van Honduras, die het land ook door en door kent. “We proberen heel zichtbaar te zijn, op beurzen en via aanwezigheid in diverse media. Onze locatie is uniek, net op de landbrug van Centraal-Amerika, tussen Noord- en Zuid-Amerika. Aangezien wij vooral vogelreizen organiseren, is deze locatie echt top. Tijdens hun migratie moeten alle vogels over deze landbrug. Dus vooral in het trekseizoen is Honduras echt een vogelparadijs. De verenigde Staten kennen ook wel een grote variatie, maar je kan ze nooit in een beperkte tijdspanne zien. Hier passeren ze allemaal, en dat twee keer per jaar. En dan heb ik het nog niet over de inheemse Hondurese vogelpopulatie, die al bijzonder rijk is”, besluit Katinka.

Info: beaksandpeaks.com