Thuiskomen in Zuid-Afrika

Haar verhaal begon in 2012, maar eigenlijk ook al lang daarvoor. Katriens ouders kregen bezoek van een koppel uit Zuid-Afrika. Wat begon als een zakelijke relatie werd al snel een warme vriendschap tussen twee families. Katrien kende de familie, maar had hun zoon slechts kort gezien in 2000. Twaalf jaar later leerden ze elkaar echt kennen en bleek het liefde op het eerste gezicht.

Stroomversnelling

“We hebben elkaar slechts 2 dagen gezien vooraleer Coetzee terug naar Zuid-Afrika moest. Maar de vonken sloegen over en er volgden zes weken van lange Skypegesprekken, waarin we elkaar echt leerden kennen. Alles kwam in een stroomversnelling en ik besliste om mijn twee kinderen even bij hun grootouders te laten logeren en hem te bezoeken. Drie weken later kwamen we samen terug naar België, intussen verloofd.

Op twee weken tijd regelde ik een verhuis naar Pretoria; ik verkocht alles en we vlogen samen met de kinderen terug – elk met één valies. De kinderen waren toen 6 en 8 jaar oud, en keken erg uit naar het avontuur. We trokken bij hem in en het voelde meteen als thuiskomen. Na vier maanden trouwden we, een week voor de trouw ontdekte ik dat ik zwanger was en viel de puzzel helemaal op zijn plaats.”

Intussen is het koppel twaalf jaar samen en nog steeds heel verliefd en gelukkig. “We hebben allebei veel tegenslagen gehad, in het leven en de liefde. Mijn eerste man heeft zelfmoord gepleegd na een lange worsteling met genderdysforie en een nakende geslachtsverandering. Het heeft lang geduurd voor we dat een plaats konden geven.

Maar mijn huidige man is als een nieuwe vader voor mijn dochters. Hij droomde ervan een gezin te stichten, maar zijn eerste vrouw wilde geen kinderen. Die droom had hij intussen al voorzichtig opgeborgen. Maar nu, op latere leeftijd, vonden we bij elkaar geborgenheid en maakten we ons eigen gezin. Intussen heeft hij mijn twee oudste dochters ook geadopteerd.”

Thuiskomen

Zuid-Afrika voelde heel meteen als een thuis door het Afrikaans en de Nederlandse- en Belgische sporen die vervlochten zijn in het leven. Als leerkracht vond Katrien werk bij de Nederlandse school in Pretoria. “Zo konden de kinderen de eerste jaren hun onderwijs in het Nederlands verderzetten. We hebben ze ook onmiddellijk ingeschreven op een Afrikaanse school. De overgang was niet zo moeilijk, omdat de talen zo op elkaar lijken.”

Dat Afrikaans en Nederlands gelijkaardig zijn, zal niemand verbazen. Maar Katrien merkte na een tijd dat net in de verschillen tussen de talen een kans lag. Na een verhuis naar de omgeving van Kaapstad besliste ze een eigen school op de richten: EazyDutch.

Bij Germaanse talen overheersen de gelijkenissen. Dat zorgt ervoor dat je heel snel een andere taal kan leren als je je focust op de verschillen. Ik ontwikkelde een eigen leermethode om de leertijd sterk in te korten. Waarom zou je beginnen met basisbegrippen en van A tot Z het boekje volgen als het ook veel sneller kan? Afrikaanse studenten bijvoorbeeld, zijn in mijn school al na gemiddeld tien lessen goed weg met de taal.”

De methode groeide voort uit haar pedagogische achtergrond, maar ook uit haar eigen ervaringen. “In het begin dat ik hier woonde en nog Afrikaans aan het leren was, hebben we heel wat afgelachen. De communicatie verliep soms een beetje stroef, omdat dezelfde woorden soms een andere betekenis hebben in het Nederlands dan in het Afrikaans. Ik snapte dan niet helemaal wat hij bedoelde, of gaf een volledig verkeerde interpretatie aan wat hij zei.” Het woord ‘straks’ is een goed voorbeeld: in België is dat niet zo lang, in Zuid-Afrika kan het enige tijd betekenen; vandaag, morgen of ooit. Zowel de betekenis van het woord zelf als de culturele rekbaarheid van het begrip ‘tijd’ zijn dus verschillend.

Opgroeien

Voor haar dochters staat België synoniem met vakantie en zorgeloosheid. “Het lijkt voor hen idyllischer dan het eigenlijk is. Bij een bezoek aan hun grootouders in Aalst krijgen ze plots een hele grote vrijheid; ze kunnen zelfstandig fietsen en de trein nemen.

Dat is niet mogelijk in Zuid-Afrika, waar veiligheid een groot thema is. Criminaliteit is een deel van het dagelijks leven en ook de natuur is niet zonder gevaar. Daardoor blijven kinderen langer kind in Zuid-Afrika, het is gewoon niet mogelijk hen dezelfde zelfstandigheid en vrijheid te bieden. Als ouders moeten we controle behouden over wat ons kind doet, omdat het gewoon niet anders kan. Ten vroegste vanaf hun achttiende kunnen ze soms alleen op pad.”

Boek

Intussen schreef Katrien een boek over haar verleden, getiteld ‘Soelaas’. “Ik heb zoveel meegemaakt, als partner van iemand met een genderstoornis en een geslachtsverandering. Dat verhaal alleen is het waard om te vertellen. Ook hoe we daarna omgingen met zijn zelfmoord en het geladen proces van opnieuw verliefd worden en naar de andere kant van de wereld te verhuizen met twee dochters, moest ik van me afschrijven.”

“Ik zie mezelf niet oud worden in België, maar wel in Zuid-Afrika.”

Het belangrijkste was om het verhaal neer te schrijven en van zich af te schrijven, maar Katrien hoopt ook anderen te inspireren met haar woorden. “Het zijn geen gemakkelijke thema’s, zowel zelfmoord als een genderstoornis van dichtbij meemaken. Maar het is ook een verhaal van hoop en liefde. Dat wil ik delen.”

Natuur

Katrien werkt intussen ook voor de Nederlandse school in Kaapstad, één van de Nederlandse Taal- en Cultuurscholen die onder Stichting NOB valt. “Belgische en Nederlandse kinderen leren daar hun moedertaal op hetzelfde niveau als in Vlaamse en Nederlandse scholen. Het is een job die me voldoening geeft en een mooie aanvulling is op wat ik doe met mijn eigen school.”

“Ik zie mezelf niet oud worden in België, maar wel in Zuid-Afrika. Het is geen gemakkelijk land, maar er is wel ruimte en er zijn eindeloos veel mogelijkheden. Ik ben hier met mijn warm gezin dicht bij de natuur, de zee en de bergen. Dat is alles wat me gelukkig maakt.”

Meer info: www.eazydutch.com