Pandemic moves

Verhuizen: elke expat zal er wel heroïsche verhalen over hebben. En in coronatijden zijn die nog een tikkeltje spannender dan anders, kan ik getuigen.

In mijn 47 jaar ben ik al 15 keer verhuisd, waarvan negen keer in mijn persoonlijke en professionele bestaan. Ik ben de ‘expathusband’ die zijn vrouw naar alle uithoeken van de wereld volgt en tegelijkertijd zes Europese bedrijven bestuurt. Dat lukt prima.

Na 3,5 jaar liep ons leven als global nomads in Canada ten einde en waren we klaar voor de volgende bestemming: Ierland. In een normale wereld is die oversteek van de oceaan al ‘exciting’. Je hele leven in dozen in een container zien gaan is confronterend. Weten dat die container straks ergens op een schip de oceaan oversteekt nog meer. Beseffen dat ieder jaar zowat 1.300 containers in zee belanden, zet aan tot nadenken. 

“Ik ben de ‘expathusband’ die zijn vrouw naar alle uithoeken van de wereld volgt en tegelijkertijd zes Europese bedrijven bestuurt. Dat lukt prima.”

Het ‘stay home’-order en het uitroepen van de noodtoestand in Ontario om corona de kop in te drukken maakten het afscheid anders dan anders. Het werd klinken met een glas wijn in een videocall, zwaaien en een korte sms nadien. Bevreemdend, zelfs voor deze ervaren verhuizer.

Je hele leven in die dozen in een container zien gaan is confronterend. Zeker als je beseft dat ieder jaar zowat 1.300 containers in de oceaan belanden.

Maar… ook de Ierse regering greep naar de noodrem en sloot de grenzen. Het gevolg: we moesten Canada verlaten, ons huis was leeg, maar we konden Ierland nog niet binnen. Er is iets van een wal en een schip… en ertussen vallen.

Horendol

We zwierven dus wat rond in Europa, slaagden er op een creatieve manier in ons te laten vaccineren, wachtend tot de grenzen opengingen…. en werden horendol van de administratieve molen.

Wil je je eigen spullen zonder invoerrechten invoeren, dan moet je die kunnen declareren. Daarvoor heb je een unieke code nodig bij de Ierse overheid, je PPS-nummer. Maar hoe doe je dat als je het land niet in mag… en je nummer eigenlijk vereist dat je een adres hebt?

Met enige gejongleer konden we toch documenten opladen. Klaar… dachten we. Weken zonder nieuws. Niemand nam de telefoon op. Dan toch beweging. Oei, ons dossier bleek verdwenen te zijn. Opnieuw opladen…

Op goed geluk en met de nodige stress besloten we onze verhuiscontainer in de tussentijd toch maar te versturen vanuit Toronto. Een lange trein- en bootreis later kwam die aan in Dublin. Oef.

Utility bill

Eindelijk zelf ook in Ierland beland moesten we nog een officiële adresverklaring bemachtigen. Als je je wil registreren in het overheidsapparaat, dan kennen we in België de domicilieverklaring, gevolgd door een bezoek van de wijkagent. Die controleert of je naam op de bus en op de bel hangt. In Ierland volstaat het een ‘utility bill’ aan te leveren en daar valt ook een telefoonrekening onder. In de jaren 80 was dat logisch. Een factuur van je telefoonmaatschappij hield een dubbele controle in. De telefoonmaatschappij had een signaal op een draadje naar je huis gezet en de post was erin geslaagd je bus te vinden en een rekening te bezorgen.

Fast Forward naar 2021. De telefoondraad is al 20 jaar vervangen door een gsm-signaal en de facturen komen via e-mail op datzelfde toestel aan. Er is geen enkele fysieke link met je adres of woonplaats. Maar in Ierland geldt die telefoonrekening toch als 'adresbewijs'. Absurd als je het mij vraagt. Maar bon.

Bijna een half jaar na het inladen van de dozen in het Canadese Guelph zijn ze uitgepakt in Dublin.