De allereerste keer

Un giramondo come me
Che cambia strada appena può

Het is niet de eerste keer dat ik een artikel met een citaat begin. Bij voorkeur uit een gedicht. Maar welke verzen passen best bij de boodschap? Neem nu: “Un giramondo come me”: “een globetrotter zoals ik, die, van zodra hij kan, van richting verandert …”. In het refrein wordt dat: “Ma un vagabondo come me.” De globetrotter is zwerver geworden, eentje die voor zijn levensgeluk alleen de liefde najaagt die hij niet heeft. Oké, misschien is dat zoeken naar geluk hier wel herkenbaar maar is de onvoldaanheid dat ook?

Vertolkt door de Zuid-Italiaanse zanger Nicola Di Bari werd ‘Giramondo’ in 1967 een wereldhit, een paar jaar later in Vlaanderen naar de top gezongen door Rita Deneve en in 2020 nog eens gecoverd door de Fixkes: “Dees is den allereerste keer Dat ik de liefde tegenkwam Ge keekt naar mij en ik was verloren Na staat m'n hart in vuur en vlam”.

Dat enthousiasme, zelfs in een ergerlijk tussentaaltje, is hier zeker ook nog herkenbaar. Maar wat volgt, moet ik aan uw herinneringen of aan uw fantasie overlaten. Ik zeg alleen: er is een eerste keer voor alles en die allereerste keer kan niet ongedaan worden gemaakt, m.a.w.: er is een leven ‘voor’ en ‘na’ de eerste keer. Ook voor de globetrotter.

Eén van mijn allereerste keren was dat ik door mijn ouders aan de verkeerswisselaar werd afgezet om alleen met een tentje naar Frankrijk te liften. Ook voor hen was dat een eerste keer: na het uitwuiven zijn ze nog eens teruggekeerd om te zien of ik wel weg was. En toen ik die eerste nacht mijn rugzak opendeed sloeg een walm me in het gezicht: onderaan had mijn moeder een voorraad saucissen verstopt. Die nacht trapte ik, met sandalen, ook nog in een koeienvlaai en kon daarna niet meer slapen van de stank en van de steentjes in mijn rug. ’t Valt niet altijd mee, de allereerste keer, ’t doet soms zelfs een beetje pijn.

Met een grote sprong voorwaarts, was die eerste keer vergelijkbaar met een andere eerste keer. Verhuizers sloegen de 20ft container met al onze spullen dicht met de boodschap dat de loodjes door de douane zouden worden aangebracht. Bij het uitrijden van de straat keken we nog eens achterom met de gedachte: “Die spullen zien we nooit meer weer”. Toen een continent verder de container werd opengedaan, sloeg een walm … . Neen, dat is niet waar, maar herinneringen kunnen wel parten met je spelen, in goede en in slechte dagen.

Terug naar de rugzak: de mentale rugzak. Zoals die 20ft container een 40ft wordt, begint de bagage van ervaringen en emoties na een paar ‘expatriaties’ zwaar door te wegen. Je eerste verblijf in het buitenland is overweldigend. Zoals een kind val je elk uur van elke dag van de ene eerste keer in een andere: details van geuren en kleuren stapelen zich op, liefdes en vriendschappen breiden zich uit of worden ‘refreshed’. Tot je de rugzak niet meer opgetild krijgt. Dan begin je keuzes te maken, zo van: wie of wat is nog wel de moeite waard om verder mee te dragen? Van onderweg en van wie je geworden bent maar zelfs van thuis, van je oorspronkelijke identiteit.

En dan is daar weer een allereerste keer. Die van het loslaten en onthechten, zowel in beleving als herinnering, precies zo zoet als toen.