Canada is een jas die ons goed past

Van droom over daad tot realiteit. In de lente van 2022 ging het inwonersaantal van Canada met vier omhoog. Katrien en Nick verhuisden met hun twee kinderen naar Ottawa. “One life, live it. Dat is ons motto. Wij willen in ons leven nergens spijt van hebben. En zeker niet over hoe anders het zou kunnen gelopen zijn.” Het koppel wilde dichter bij de natuur leven en dat in een land met goede scholen, een degelijke gezondheidszorg en zonder een al te grote taalbarrière. “Er waren twijfels, maar we zijn ook doelbewust gesprongen.”

Voor de twee ingenieurs lonkte het avontuur buiten de landsgrenzen van België altijd al. “De klik om effectief de stap te zetten, maakten we in het najaar van 2019 tijdens een infodag van Vlamingen in de Wereld. In ons hoofd is er echt een periode vóór en na die dag. We kregen veel informatie over het emigratieproces en gingen uiteindelijk met zowat alle aanwezige partners in zee.” Ze steken zelf graag de handen uit de mouwen, maar soms brengt een duwtje in de rug je pas echt in beweging. De boodschap voor Katrien en Nick werd duidelijk: “als je wil, kan en durft, is er eigenlijk geen reden om het niet te doen.”

Horizon

Ze vertrokken zonder retourdatum, zeilend op elkaars energie zonder bruggen te verbranden met het thuisfront. “Er waren een aantal dingen die we anders wilden in ons leven. Nick smachtte naar een omgeving waar je honderden kilometers ver letterlijk geen mens ziet. Hij heeft die rust nodig om zijn batterijen op te laden. ‘Naar de horizon kijken en bij elke stap buiten de krekels horen, dat maakt mij heel gelukkig.”

In België kampte ook Katrien lang met een ongemakkelijk gevoel, zonder het echter specifiek te kunnen benoemen. Ze verlangde naar een ander leven, misschien zelfs buiten België, maar twijfel verlamde haar soms om de stap te zetten. Toch hield ze vast aan een citaat dat ze op 17-jarige leeftijd ontdekte: “one life, live it”. “Het heeft lang op mijn tienerkamer gehangen en verhuisde mee naar alle locaties waar we woonden.”

Pas toen Nick en Katrien kinderen hadden, begon hun droom concreter te worden. “Vanaf dan maak je nog gemakkelijker een balans op en vraag je je af wat écht belangrijk is in het leven”, aldus Katrien. Hun oudste zoon werd in zijn eerste levensjaren geregeld gehospitaliseerd, waardoor ze zich steeds vaker de vraag stelden: “Waar zijn we nu eigenlijk mee bezig?”. Het onbehagelijk gevoel werd groter en ze kwamen tot de vaststelling dat er iets niet klopte. “We wilden meer uit het leven halen.” Hun leven in België voelde als een jas die niet goed paste, al wisten ze toen nog niet waarom en al helemaal niet welke jas ze dan wel wilden aantrekken. Een veel te vroeg en jong aan borstkanker overleden nicht deed Katrien bovendien beseffen dat het leven wel snel voorbij kan zijn. “Je maakt de balans op van je leven en vraagt je af wat je écht zou willen.”

Wake-up call

Vanaf 2001 verbleef Nick geregeld in Canada en hij werd bij zijn eerste reis op slag verliefd op het land. “Het was wat ik zocht, het westerse leven in combinatie met die ruimtelijkheid.” Toen hij in 2004 terug naar België kwam, vervaagde de droom van een expatavontuur in Canada even. “Het idee verdween naar de achtergrond tot ik mijn vader in 2010 in één van de laatste dagen van zijn leven vroeg of hij ergens spijt van had.” Zijn vader had maar van één ding echt spijt: dat hij zijn expatdroom in de VS nooit verwezenlijkt had. ”‘In de jaren ’50 kreeg hij de kans, maar hij heeft het nooit gedaan. Voor mij was dit een wake-up call. Als je op je negentigste nergens spijt wil van hebben, dan moet je het gewoon doen.” Geleidelijk aan werd het voor Katrien en Nick duidelijk dat ze zelf de sleutels tot het geluk in handen hadden. “Uiteindelijk waren we het eens, we zouden nooit weten of we elders beter passen, als we de sprong niet waagden.”

Intens traject

Emigreren naar een ander land lijkt gemakkelijker als je een aanbod van een bedrijf krijgt, waarbij alles voor jou geregeld is en je meteen al zekerheid van loon hebt. “Dan is de drempel wellicht lager en laat je je leiden door het aanbod. Wij hebben elke afweging en beslissing zelf genomen.” Zoals ingenieurs vaak analytische wezens zijn, bevonden ze zich op een avond voor hun computer. “We rangschikten onze vijf favoriete landen volgens bepaalde criteria in een Excel sheet, maar al gauw begrepen we dat je zoiets niet analytisch beslist, maar met je hart.”

“Kinderen in het buitenland laten leven, is een levensles die je op geen enkele andere manier kan evenaren.”

Nadat de beslissing viel op Canada, deelden ze hun verhuisplannen met hun omgeving.”‘Mensen wensten ons proficiat toen we het aankondigden. Men sprak over onze durf.” Maar eigenlijk durfden ze het niet meteen. “Maar op een bepaalde manier deden we het wel gewoon.” Ze stapten allebei uit hun comfortzone.

Canada werd hun emigratiebestemming. Ze kozen voor Ottawa omwille van de tweetaligheid. Hun kennis van het Frans bood hen een enorm voordeel. “Canada werkt immers met een puntensysteem om een visum te verkrijgen.” Vooraleer ze konden vertrekken naar hun expatland, moest het koppel nog door een intensieve emigratieprocedure. Nick nam de leiding in het immigratietraject met onder meer de taaltest. “Hij scoorde goed, maar zijn leeftijd legde een hypotheek op onze kansen.” Nick en Katrien schelen 12 jaar. Om zeker te zijn van de toegang tot Canada, legde Katrien de testen ook af. “Het puntensysteem is gunstig voor wie twee talen kwalitatief spreekt, zonder dat je maximaal scoort.” Katrien werkte geruime tijd in Brussel, dus tweetalig was ze min of meer. De eerste missie was geslaagd want als één van de twee partners het traject gunstig afsluit, mag het gezin mee op het verkregen visum. De tweede actie die ze moesten ondernemen was het vinden van een job.

In het eerste pandemiejaar had Nick nog voor een nieuwe job in IT gekozen, en dat bleek zijn kansen op de Canadese jobmarkt erg te verhogen. Hoewel zijn carrièrekansen in België heel goed waren, gingen ze toch door met hun droom. “Alles stond in het teken van dat ene doel.”

Stroomversnelling

Op de coronacrisis had niemand gerekend. Plots kwam er twee jaar bij het emigratietraject, dat normaal zes maanden duurt. Na een tijdje dachten ze na over een plan B. “Dat we gingen verhuizen, was intussen zeker. Het verlossende bericht over onze emigratie naar Canada duurde te lang en we schreven ons in voor een taalcursus Zweeds.” Tijdens de kerstvakantie in 2021 zouden ze voor een week naar Zweden gaan, maar ze hadden niet gerekend op goed nieuws uit Canada. “Een week voor ons vertrek zat de verlossende omslag van Canada in onze brievenbus. Vanaf dan hadden we drie maanden om ons definitief te vestigen op Canadese bodem. De administratie die al die tijd een trage gletsjer leek, werd nu een snelle lawine. Onze reis naar Zweden werd dus een reis naar Canada, waar we op zoek gingen naar een woning.”

Voor het expatkoppel was de jaarwisseling 2021-2022 en de maanden erna een rollercoaster van emoties. “Nadat de oudste op school na de kerstvakantie vertelde dat hij op reis was geweest naar Canada en er een huis had gekocht, dacht de juf dat hij een film had gezien. Maar niets ervan was overdreven.” Nu, een achttal maanden later, voelen Nick en Katrien nog steeds die gelukzaligheid. “Diezelfde energie stroomt nog steeds door onze aderen.”

Sociale zekerheid

Nick en Katrien zijn volop bezig hun sociale en professionele leven in Canada op te bouwen. Daarnaast namen ze toch iets van België mee naar hun nieuwe expatland. “We sloten ons doelbewust aan bij de Overzeese Sociale Zekerheid. In theorie zijn we ook hier gedekt, maar voor ons was dat niet voldoende. In het buitenland wonende, besef je goed hoe hoogstaand onze sociale zekerheid is. Ik ben eerder van het voorzichtige type en hou rekening met het feit dat we misschien ooit terugkeren. Dus wij voorzien een vangnet.” Op dit moment heeft het expatgezin een ‘permanent resident status’, maar dit statuut kan nog ingetrokken worden als ze niet lang genoeg in Canada wonen. “We streven naar een volwaardige ‘citizenship’ en dus dubbele nationaliteit voor onszelf en onze kinderen. Vanaf dan liggen de kaarten terug op tafel. Om de drie tot vijf jaar evalueren we de situatie. Voelt het voor één van ons vieren niet goed aan, dan zullen we ernaar handelen en desnoods overwegen om terug te keren.”

Aanpassingsvermogen

De laatste vraag die we hen stellen is of de kinderen tevreden zijn met de beslissing van hun ouders. “Onze kinderen wogen nooit negatief op het proces. Sowieso geef je ze een grote levensles mee, door hen de kans te geven om in een ander land te leven. Het is een ervaring die je op geen enkele andere manier kan simuleren.”

De taalaanpassing van de kinderen was wel een aandachtspunt. “Het was mooi om te ervaren hoe snel het Engels van een peuter van vier evolueert, enkel door met zijn buurjongetje te spelen. Mijn angst verdween en maakte plaats voor het verrukkelijke gevoel om dit alles te mogen beleven. We leven hier nu met al onze zintuigen en wakkerder dan ooit.”

En wat hebben ze vooral geleerd? Dat mensen hun aanpassingsvermogen niet mogen onderschatten. “Wie voor een grote verandering staat, houdt vooral rekening met wat er fout kan lopen, maar niet met wat onverwachts goed kan uitdraaien. Achteraf blijkt des te vaker, dat het allemaal wel meeviel.”