Als expatkind je passie achterna

8 jaar was ze, toen ze aan de hand van haar mama het vliegtuig naar India nam. Papa ging in het buitenland werken en zelfs de juf op school geloofde niet dat ze zo ver weg zou verhuizen. De start van een avontuur, een nieuwe taal en een nieuwe cultuur. Sarah vertelt samen met mama Ilse over verhuizen naar het buitenland, een kind opvoeden aan de andere kant van de wereld, en vooral: hoe Sarah haar liefde en talent voor paardrijden ontdekte.

Paardrijden in Pune

“Op mijn eerste schooldag sprak ik nog geen Engels, ik werd meteen in het diepe gegooid. Op de internationale school spreken ze veel talen, maar geen Nederlands. Maar alles ging zeer vlot, mijn talenkennis ging met sprongen vooruit en ik maakte snel vrienden.”

Ilse: “We woonden in Pune, naar Indische normen een kleine stad. Naar onze normen een gigantische stad, waar overal en altijd mensen zijn en het moeilijk is rust en groen te vinden tussen alle vervuiling. Omdat Sarah al voor vertrek vertelde dat ze wilde paardrijden, hebben we kort na aankomst gezocht naar een manège waar ze kon starten.”

“Mijn ouders hadden gehoopt dat mijn typische meisjesdroom om paard te rijden zou verdwijnen, maar die werd alleen maar sterker. In India kon ik hen overtuigen, net omdat het één van de weinige activiteiten in de natuur is en omdat de kosten die erbij komen kijken er een stuk lager liggen dan in België.”

“Na 12 lessen begon ik al redelijk goed te rijden en schreef ik me in voor verschillende kampen om sneller bij te leren. Het voelde daar echt als een thuis voor mij, ook al was ik de enige buitenlander op het kamp. Het is ook waar ik heb leren springen, het was de start van mijn professionele paardrijdcarrière. Op mijn elfde won ik goud in een nationaal kampioenschap.”

Onafhankelijk expatkind

Ondertussen is Sarah 16 en woont het gezin in een voorstad van Parijs. In februari van vorig jaar vertrok Sarah opnieuw naar India om deel te nemen aan een grote wedstrijd. Helemaal alleen het vliegtuig op. Ilse: “We hadden er eigenlijk niet bij stilgestaan tot andere ouders er ons over aanspraken, dat het blijkbaar niet zo evident is om een 15-jarige alleen te laten reizen. Wij hadden er nochtans alle vertrouwen in. Als expat “kweek” je heel onafhankelijke kinderen. In het buitenland heb je geen vangnet, hun grootouders zijn ver weg. Je kinderen moeten al vrij snel heel zelfstandig zijn. Sarah heeft daar geen probleem mee, als mama ben ik daar trots op.”

“Het is ook niet zo dat ik naar het onbekende reisde. Op de luchthaven van Mumbai stonden mijn vrienden me op te wachten.” Ilse: “De mensen van de manège zijn intussen dichte vrienden geworden. We horen haar Indische trainer bijna dagelijks, die volgt Sarah via onze vele whatsappberichtjes en -filmpjes. “His little champion” noemt hij haar. Hij waardeert het enorm dat we destijds voor hem kozen, een Indische trainer, en niet de Britse collega waar alle andere buitenlandse ouders voor kozen. Maar ik vond dat hij een veel betere stijl van trainen had en het heeft zijn vruchten afgeworpen. Maar het gaat ook verder dan professionele kennis, we hebben een heel goede band ontwikkeld en ik weet dat hij Sarah altijd goed zal opvangen. Toen Sarah na een training betrokken was in een auto-ongeval, is hij haar gaan zoeken langs de snelweg en heeft hij haar thuisgebracht.”

De paardenwereld in India is een mannenwereld, in tegenstelling tot de dressuurcultuur in Frankrijk die meer meisjes aantrekt. Sarah: “Ook het systeem van paarden leasen in India is heel handig. Dat is in Frankrijk helaas anders, hier moet je paarden echt kopen en ik betaal mijn paardensport zelf. Al mijn vrije tijd gaat naar trainen, verzorgen en werken om alles te kunnen betalen. Toen ik mijn eerste paard wilde kopen, heb ik mijn ouders met een powerpointpresentatie overtuigd dat ik het van mijn spaargeld kon betalen, het op lange termijn goedkoper was dan lessen te volgen op een paard van de manège en dat ik de tijd kon vrijmaken om ervoor te zorgen.”

Ilse: “Ik vind dat expatkinderen al heel veel voordelen hebben. De internationale scholen, het vele reizen. Daarom vind ik het als ouder wel belangrijk dat mijn dochter niet zomaar alles krijgt wat ze vraagt. Als je iets wil, moet je ervoor werken – dat is een waarde die ik haar wil meegeven.”

Internationaal opgroeien

Sarah heeft intussen vrienden van over de hele wereld, Ilse is overtuigd van de meerwaarde van een internationale school. “Ze is er heel openminded door geworden. Op een internationale school vind je alle religies, culturen en achtergronden, dat zorgt voor een ruimere blik. Als bij ons aan tafel verhitte discussies gebeuren, is zij degene die voor net dat tikkeltje meer nuance zorgt. Ook haar talenkennis is indrukwekkend, ze is quasi tweetalig in het Nederlands en Engels en sinds we in Parijs wonen is ook haar Frans fel verbeterd.”

Ze volgt een IB-traject (International Baccalauréat) waarbij ze zelf haar vakken kan kiezen met het oog op hogere studies. Ook op school staat alles in het teken van paarden, want ze bereidt zich nu al voor op een carrière als dierenarts. “Gelukkig ben ik goed in wetenschappen, want mijn hoofdvakken zijn nu chemie, biologie en geschiedenis.” Het plan? Na haar afstuderen richting Gent om studies diergeneeskunde aan te vatten. Gelukkig is Gent vanuit Parijs een stuk dichterbij dan vanuit Pune, want ze neemt haar drie paarden mee richting België.

Ilse: “Ook die periode aan de universiteit zal opnieuw meer zelfstandigheid van haar vergen dan van haar medestudenten, die doordeweeks op kot zitten en in het weekend naar huis gaan. Voor haar zal dat niet het geval zijn, want haar ouders verhuizen naar een andere locatie voor een nieuwe opdracht. Ze zal onafhankelijk haar plan moeten trekken. Ik heb er alle vertrouwen in hoor. We zullen regelmatig de diepvries eens komen vullen (lacht).”

Een mooi carrière in het verschiet

De grote droom? “Misschien ooit de Olympische Spelen, maar dat zal nog heel hard werken worden. Mijn overgrootvader heeft zilver behaald in het wielrennen, op de Spelen van 1928. Het zou mooi zijn mocht de geschiedenis zich herhalen in onze familie.”

Ze timmert hard aan de weg. Minstens twee uur per dag: eten geven, hooi verversen, verzorgen, rijden, zelf trainen en werken om alles te betalen. Vorige zomer mocht ze op stage bij de prestigeuze familie Philippaerts en heeft er mooi parcours afgelegd. Nicola Philippaerts trainde haar en gaf aan het einde een hoop richtlijnen mee om verder zelfstandig op te werken. Ze mag binnenkort terug om haar resultaten te tonen.

Al is het nu moeilijk om 100% te gaan voor de droom; ook hier komt corona roet in het eten strooien. De competitie ligt stil en tijdens de harde Franse lockdown moest Sarah haar paarden 6 weken missen. Haar lievelingspaard Quovadis hield er een depressie en maagzweer aan over. “De revalidatie vroeg tijd, maar ook terug in mijn ritme komen was niet evident. Ik probeer zo lang het mogelijk is, de verloren tijd in te halen.”