Twee jaar in Cleveland

Afgelopen najaar verhuisden cardioloog Pieter Martens en foodie Laurence Bemelmans met hun kinderen Julien en Lily naar de Amerikaanse staat Ohio. Met zijn opleiding aan de Cleveland Clinic wordt een droom realiteit. Het was een carrièrekans die het koppel niet liet liggen. Een typische doktersvrouw is Laurence echter nooit geweest, dus zijn de consequenties behoorlijk groot. Noodgedwongen moeten haar activiteiten even op een lager pitje. Maar het koppel steunt elkaar onvoorwaardelijk. Ver weg van haar comfortzone maakt ook Laurence er het beste van. Een positieve attitude is meer dan zomaar een pluspunt voor een expatkoppel. Iedere geslaagde buitenlandse opdracht begint en eindigt immers met elkaar.

Elkaar ondersteunen

“Het is onze grote sterkte als koppel: elkaar zoveel mogelijk steunen in mekaars dromen is een rode draad in onze relatie. Ik heb mij als doktersvrouw nooit in een afhankelijke positie gezien. En het is niet omdat Pieter vele uren en lange dagen werkt, dat ik me niet kon ontplooien. Wij ondersteunen elkaar maximaal in het zoeken naar ons eigen geluk. Er liggen ook oplossingen in het verschiet als je allebei wil doen waarvan je droomt. Daarin hebben we elkaar gevonden. Pieter liet mij groeien als professioneel foodie en vandaag draaien we de rollen om. We zien elkaar als gelijken en steunen elkaar in onze passies”, benadrukt Laurence.

Twee jaar zal het gezin in Cleveland verblijven. Voor Pieter is Amerika’s beste ziekenhuis voor hart- en vaatziekten de ideale plek om zich verder te ontplooien: “Het was nu ook het momentum. De kinderen zijn nog klein en ik heb nog geen groot eigen patiëntenbestand. Als cardioloog is dit een droombestemming en een mooi geschenk, maar wel één met een dure strik errond. Gelukkig geniet ik van twee beurzen. Vooreerst van de Belgian American Education Foundation. En daarnaast van het Frans Van de Werf Fonds van de KU Leuven. Elk ondersteunen ze mij één jaar. Dat biedt gemoedsrust.” Voor wie in de VS specialiseert of doctoreert zijn dat meer dan zomaar steunwieltjes.

Nieuw en spannend

“We wisten allebei dat het er zou van komen. Sinds we elkaar kennen, was dit het opzet. Ik studeerde eerder al in Cleveland en nam deel aan meerdere examens om hier te kunnen en mogen werken. Een discussiepunt is het dus nooit geweest, maar dat maakt ‘thuis’ achterlaten niet gemakkelijker. En omdat we intussen kinderen hebben, benauwde het ons toch naarmate het vertrek naderde.” Pieter is J-1-visumhouder en met haar J-2 visum surft Laurence hier als echtgenote op mee. Hiermee lokaal werken is echter onmogelijk voor haar. Laurence: “De eerste weken voelde ik mij euforisch. Alles was nieuw en spannend. Het voelde als een once in a lifetime opportunity. We gingen met tweeën een expeditie aan. Maar gaandeweg werd het een grotere uitdaging. Het is toch minder evident voor de expatpartner.”

Het is niet zelden zo dat de grootste last op de partner terecht komt, waarbij in dit geval Laurence haar leven een nieuwe vorm moet geven. “Mijn leven is veel harder veranderd dan het zijne. Pieter heeft een vastomlijnde taak, alleen op een andere plaats. Voor mij waren de eerste maanden behoorlijk zwaar. De praktische beslommeringen mag je niet onderschatten. Onze twee kinderen kwamen volledig op de voorgrond te staan. Zij kregen al mijn aandacht. Met Lily ging het van meet af aan erg vlot. Omdat ze nog niet echt spreekt, maakt het taalverschil haar ook niet echt uit. Voor Julien liep het toch moeilijker. Er zijn behoorlijk wat traantjes gevloeid. Hij heeft ermee gevochten en bleef lang over zijn juf in Hasselt praten. Zijn cultuurschok heb ik toch onderschat.”

Meer tijd samen

Pieter: “Meermaals zeiden we tegen elkaar ‘Wat doen we hen aan?’ Ook al beseffen we dat het ook voor de kinderen een interessante levens- en leerervaring is. Inmiddels is het mooi om te ervaren hoe Julien zich identificeert met zijn nieuwe leefwereld. Zo telt hij al volleerd tot dertig in het Engels. We zijn super trots op hen allebei. Het Nederlands wordt wel een aandachtspunt. Want binnen twee jaar gaan wij terug en wacht hen opnieuw een Nederlandstalige school. Wij doen er alles aan om een gezellig thuisgevoel voor hen te creëren. De lokale warme ontvangst hielp ook.” Laurence: “Soms voelt het wel als een afrekening met het dagelijks leven dat ik leidde. Wij werkten allebei veel en konden steunden op familie en vrienden. Hier valt alles weg en zijn wij volledig op elkaar aangewezen. Ook voor de grootouders was het hard. Voor hen zijn deze kinderjaren het mooist. Het zien opgroeien van hun kleinkinderen moeten ze dus missen de komende jaren. Dat zorgt echt voor hartzeer.”

Laurence: “Maar we kunnen goed zorgen voor elkaar. En gelukkig leerden we zeer snel mensen kennen. We ervaren de Amerikanen in onze onmiddellijke omgeving als bijzonder sociaal en open. We legden erg gemakkelijk contacten met zowel de andere artsen als hun partners, die uit alle windstreken komen, en waarmee we ons verbonden voelen. Wat wij als koppel vooral hebben is veel meer tijd samen, zeker in het weekend. Het professionele tempo ligt lager. We hebben nu echt gezinstijd, wat we in België, door het hoge ritme dat artsen opgelegd krijgen, amper kenden. De balans tussen werk- en gezinstijd is beter hier.” Pieter: “Voor mij voelt het geweldig, ik heb de job van mijn leven en meer tijd voor mijn gezin.”

Thuisblijfmama

Laurence haar passie loopt niet weg, maar gaat gewoon mee naar de Verenigde Staten, ook al staan haar activiteiten voor haar foodblog noodgedwongen op een lager pitje. “Mijn focus blijft op mijn Belgisch publiek liggen. Bepaalde samenwerkingen en projecten blijven namelijk verder lopen. Mijn voordeel is uiteraard dat ik niet van een bureaufunctie op niets terugval. Ik voorzie mijn website nog steeds van content. Een volledige thuisblijfmama zal ik nooit worden. Het contrast me wie ik ben, zou te groot zijn. Dat was altijd een voorwaarde in dit verhaal. Ik kan mijn werk verderzetten, ook al is het op een andere manier. Misschien krijgt de blog een Amerikaans tintje, maar mijn basis van gezond eten, met veel groenten blijft, want dat is gewoon wie ik ben. Wij doen ook ons best om hier de gezonde levensstijl die we thuis hadden, verder te zetten”, lacht Laurence.

“De Amerikanen die wij kennen, gaan behoorlijk veel uit eten. Met twee kinderen is dat niet vanzelfsprekend. Maar het leven is wel super gezinsvriendelijk, met veel jonge gezinnen. Cleveland is New York niet, maar het is ook geen kleine stad. Het inburgeren gebeurt bijzonder gemakkelijk. Het feit dat we kinderen hebben maakt dit wellicht ook een stuk gemakkelijker. Contacten groeien aan de schoolpoort”, bekent Laurence. “Cleveland ligt niet ver van de Canadese grens, aan de grote meren. ’s Winters blijft er lang een halve meter sneeuw liggen. Het heeft wel een zekere charme als je het bericht krijgt dat de scholen gesloten zijn omwille van de sneeuw. Al kijken wij wel uit naar de zomer aan het water”, besluit Pieter.

RECEPT: CHOCOLATE CHIP COOKIES

Deze chocolate chip cookies zijn een echte ‘OH MY GOD’ waard. Ze zijn alles dat je maar kan willen van een chocolate chip cookie. Boterachtige, smeuïge, zoete, verrukkelijke koekjes met dikke stukken chocolade. Want aan kleine chocoladedruppels doen wij bij deze koekjes niet mee. Nee hoor, we gaan voor dikke stukken grof gehakte pure chocolade. Am I in heaven?
Heerlijk genieten met deze koekjes. Ze zijn een plezier om te maken en absoluut een plezier om op te eten. Je bent bijna blij dat ze op zijn, want het is extreem moeilijk om er vanaf te blijven. U weze gewaarschuwd! Here we go!

Benodigdheden, voor 14 koekjes:

115 g boter, zacht en in blokjes
80 g suiker
130 g lichtbruine suiker
1 ei
220 g patisseriebloem
1/2 tl bicarbonaat
1/2 tl bakpoeder
snuf zout
150 g pure chocolade

Bereiding:

Klop de boter, suiker en lichtbruine suiker op met de elektrische garde of in de keukenmachine. Wanneer deze volledig met elkaar vermengd zijn, voeg je het ei toe en klop je het er onder.
Vervolgens voeg je de bloem, bicarbonaat, bakpoeder en zout toe en meng je alles tot één stevig deeg.
Hak de chocolade grof, durf gerust wat grote stukken ertussen te laten. Voeg dan toe aan het deeg en kneed het eronder.
Rol het deeg in 14 balletjes en laat 60 minuten in de koelkast opstijven. Verwarm ondertussen de oven voor op 180°C en haal de bakplaat er al uit.
Leg een vel bakpapier op de bakplaat en leg de balletjes erop. Druk ze niet plat, laat voldoende plaats tussen de balletjes en bak 10-12 minuten.
Laat volledig afkoelen en eet op.

TIPS

• Het is belangrijk dat de boter die je zacht bij het deeg doet, terug hard wordt in de koelkast. Daarom laten we ze een uurtje in de koelkast rusten. Doe je dit niet, dan gaan je koekjes heel fel uitspreiden in de oven en krijg je veel te grote en platte koekjes. Sla deze stap dus zeker niet over.
• De chocolade mag echt grof gehakt worden. Het is toch heerlijk als je van die dikke stukken chocolade tegenkomt in je koekje. Lekker als de chocolade nog een beetje gesmolten is, als de koekjes nog niet volledig afgekoeld zijn, maar zeker zo lekker als de chocolade terug hard geworden is en je daar je tanden in kan zetten. Hmm!
• Zeker de balletjes niet plat drukken als je ze gaat bakken maar gewoon op de bakplaat leggen. De koekjes spreiden heel mooi uit van zichzelf. Als je ze zou plat drukken, gaan ze te groot worden.
• De koekjes zullen nog zacht uit de oven komen, maar no worries, ze worden snel hard tijdens het afkoelen.
• De koekjes lijken misschien niet helemaal gaar na 10-12 minuten, maar ze zijn eigenlijk al goed van zodra de randjes mooi goudbruin zijn.