Over chocolade en Zuid-Afrika
‘n boer maak ‘n plan. Deze Zuid-Afrikaanse uitdrukking die verwijst naar de vindingrijkheid van de Zuid-Afrikaanse boeren is ook het levensmotto van Marianne Vinck, een expat met een liefde voor chocolade. In Zuid-Afrika lopen de dingen immers zelden zoals verwacht. "Het is nooit te laat is om jezelf opnieuw uit te vinden", dat is wat Marianne wil doorgeven aan haar kinderen.
Durf te springen
Marianne vertrok samen met haar man naar Stellenbosch in Zuid-Afrika. "Ik wou mijn kinderen eerst zien afstuderen, maar mijn echtgenoot vertrok liever vandaag dan morgen.” Dus maakten ze hun droom waar en vertrokken vroeger dan gepland. "Soms moet je gewoon springen en durven je geluk te beproeven." Voordat ze zich definitief vestigden, brachten Marianne en haar man twee weken door in Zuid-Afrika. "Meteen had ik het gevoel: hier wil ik wonen.”
Chocolatier worden
Marianne werkte 30 jaar als werknemer in België. "Maar mijn job paste niet meer bij mij." Daarom nam ze ontslag en verdiepte ze zich in de Belgische chocoladewereld. "Ik was nog te jong om met pensioen te gaan. Dus besloot ik chocolatier te worden, zodat ik ook iets van België kon meenemen naar Zuid-Afrika."
Op het eerste gezicht was een opleiding als chocolatier niet echt iets voor Marianne. "Ik heb altijd een administratieve functie gehad en bovendien had ik twee linkerhanden. Voor mijn medecursisten klonk het als een gek plan toen ik vertelde waarom ik de opleiding volgde. Maar ik zette door. En dat is ook wat ik mijn kinderen meegeef: het is nooit te laat om te veranderen. Het magische ingrediënt is wilskracht: waar een wil is, is een weg.”
De opleiding was niet het enige vangnet dat ze voor zichzelf creëerde. Voordat ze vertrok, sloot ze zich aan bij de Overzeese Sociale Zekerheid (OSZ). "Ik zie het als het equivalent van de Belgische sociale zekerheid voor personen die werkzaam zijn buiten Europa. Op die manier heb ik nog steeds een link met België, want je weet nooit of je expatavontuur gaat lukken.”
België versus Zuid-Afrika
“Achteraf gezien vertrok ik ook omdat ik de mentaliteit in België wat beu was. Ik ergerde me steeds meer aan de klaagcultuur en hoe Belgen worstelen met dagelijkse dingen, waarover ze objectief gezien niet te zeuren hebben.” Volgens Marianne is de levenskwaliteit in Zuid-Afrika beter. "Als je aan mensen vraagt hoe het met ze gaat, antwoorden ze altijd met '100%, never better, no complaints’.”
Naast de mentaliteit, vond Marianne haar job niet meer betekenisvol. “Vroeger plande ik vaak vooruit, voornamelijk door mijn functie in productieplanning. Maar hier besefte ik dat dit me niet echt gelukkig maakte. In Zuid-Afrika leven mensen meer in het moment en vertrouwen erop dat alles uiteindelijk wel goedkomt.”
Soms denkt Marianne terug aan de tijd en energie die ze heeft verspild aan dingen die eigenlijk niet zo belangrijk waren. “Ik zeg niet dat ik nu helemaal geen plannen meer maak, maar ik heb wel geleerd om een evenwicht te vinden.”
Chocolade en corona
Eenmaal gesetteld in Zuid-Afrika, bouwde Marianne haar zelfstandige activiteit als chocolatier verder uit. “Hoe vreemd dat misschien ook klinkt, mijn grootste afnemers zijn wijndomeinen. Zij gebruiken mijn chocolade bij ‘wine tastings’.”
In Zuid-Afrika gaan wijn en chocolade hand in hand. De grootste uitdaging is de stroomvoorziening. Voor de chocoladeproductie heb je continue stroom nodig. “Zuid-Afrika heeft een tekort aan elektriciteit. En dat is nu net zo belangrijk bij het maken van chocolade.” Daarom investeerde Marianne in een stroomomvormer en zonnepanelen.
Toen de coronacrisis uitbrak, ging Zuid-Afrika net als de rest van de wereld op slot. “Er waren niet veel zieken omdat de overheid streng optrad. Enkel essentiële winkels mochten de deuren openen en de verkoop van alcohol en tabak werd verboden.” De wijngaarden werden gedwongen om te sluiten. Dat had ook gevolgen voor Marianne. “Geen klanten betekende geen bestellingen en dus legde ik de productie van mijn chocoladeatelier stil.”
“We leefden een tijdje in onwetendheid, maar we zijn altijd positief gebleven. Net zoals veel Zuid-Afrikanen zochten en vonden we creatieve oplossingen voor de uitdagingen waarmee we geconfronteerd werden. Hier in Zuid-Afrika zeggen we: 'n boer maak 'n plan' of: neem je leven in eigen handen.”
Marianne en haar echtgenoot namen ook de tijd om te genieten. Ze gingen de natuur in en werkten vaak in de tuin. “Na het harde labeur trakteerden we ons bij elke maaltijd op een glas wijn uit onze wijnkelder. Alcohol kopen was dan wel verboden, maar we hadden een grote wijnkelder. Omdat we niet wisten hoe lang de crisis zou duren, hebben we geprobeerd om er het beste van te maken.”
En zoals het spreekwoord zegt: na regen komt zonneschijn. “Toen het einde van de coronacrisis in zicht was, groeide mijn business enorm. Mensen konden lange tijd niet meer reizen, dus ontdekten ze de verborgen pareltjes in eigen land. Niet enkel de toeristen vonden opnieuw hun weg naar de wijndomeinen, maar ook Zuid-Afrikanen die tijdens de coronaperiode het land niet uit mochten, herontdekten hun eigen land.
Voor altijd
“Ik voel me hier meer op mijn plek dan in België. In Zuid-Afrika ben ik me meer bewust van hoe kostbaar het leven is en hoe belangrijk het is om in het moment te leven. Als zelfstandige werk ik nu 6 dagen per week, maar het voelt niet als werken, het is meer een uit de hand gelopen hobby. En met de OSZ kan ik met een gerust hart blijven genieten, zonder vrees voor mijn pensioen of gezondheid.” Wie er nog mocht aan twijfelen: dit koppel zien we niet snel in België terug.
