Muziekstage in Wisconsin

Student muziekproductie Tobie Speleman had een droom: leren van de beste. En dat was volgens hem Brian Joseph, producer van Bon Iver. Het vroeg anderhalf jaar aanhouden, maar hij raakte er: ingesneeuwd met zijn voorbeeld in een studio in Wisconsin. Twee jaar later zou hij er zelfs de plaat van zijn groep Geppetto & The Whales opnemen.

Student muziekproductie Tobie Speleman had een droom: leren van de beste. En dat was volgens hem Brian Joseph, producer van Bon Iver. Het vroeg anderhalf jaar aanhouden, maar hij raakte er: ingesneeuwd met zijn voorbeeld in een studio in Wisconsin. Twee jaar later zou hij er zelfs de plaat van zijn groep Geppetto & The Whales opnemen.

Het was een eerste horde die snel genomen was. "Ik wist dat hij ook de geluidsmix deed op de tour van Bon Iver, en had een ticketje voor het Belgisch concert in de Lotto Arena. Het zou alleen een kwestie zijn van hem daar te spreken. Ik keek op internet op hoe hij er uit zag, en oh toeval, nog voor ik hem echt zocht, zag ik hem al passeren aan een bar. Ik sprak hem aan, hij vroeg me na de show even langs te lopen, iets wat nog heel wat onderhandelingen met de security vroeg. Het lukte echter, ik gaf hem een cd’tje met wat van mijn kunnen, en we spraken af dat hij me drie maanden later, wanneer hij terug van tour was, zou contacteren."

FAMILIEBEZOEK

De tijd ging voorbij, geen woord van Brian Joseph. Speleman begon zich langzamerhand zorgen te maken, maar gaf niet op. "Via een leraar kreeg ik Brians emailadres te pakken. 'Thank God', schreef hij terug. Hij had mijn cd – en dus mijn e-mailadres -- aan het einde van de tour bij de gehuurde mengtafel laten steken, en nooit meer teruggezien. Nu konden we dan toch praten. We mailden een half jaar heen en weer, tot we elkaar uiteindelijk in Wisconsin ontmoetten en alles concreter werd. Je moet weten dat mijn vrouw, die ik heb leren kennen toen ze hier op uitwisseling was, ook van die Amerikaanse staat is, dus het was gemakkelijk om bij een familiebezoek een dagje de bus naar Eau Claire te nemen waar hij werkte in de April Basestudio van Bon Iver.

Ik denk dat die ontmoeting belangrijk is geweest. Uiteindelijk hadden we elkaar die eerste keer niet meer dan vijf minuten gesproken, dus het was goed dat hij nu een beeld van me kreeg in normale omstandigheden. We hebben die dag ook Justin Vernon van Bon Iver ontmoet, één van mijn muzikale helden, maar ik heb Brian toen ook wel duidelijk gemaakt dat het niet om Justin maar om hém draaide. Bij het vertrek zei hij me dat hij apprecieerde dat ik toen niet starstruck reageerde op Vernons aanwezigheid. Hij voelde dat ik het om de juiste redenen deed."

DRUMMEN OP DE OUTRO

En toen was er dus: de stage. Eindelijk. "Zeg dat wel", zucht Tobie. "Ondertussen was het februari 2014, bijna anderhalf jaar na die eerste ontmoeting in Antwerpen, maar eindelijk was ik in Wisconsin om samen met Brian de opnames van de Amerikaanse band Phox te begeleiden. Op dat moment was het nog niet duidelijk wat ik er precies zou gaan doen. Koffie zetten? De microfoons in de studio goed zetten? Ik zou daar ook niet moeilijk over doen. Bij een eerdere stage in België had ik al geleerd hoe hiërarchisch het er in een studio aan toe kan gaan. Een assistent-geluidstechnicus wordt niet echt verondersteld zijn mening over de muziek te geven, bijvoorbeeld. Ik heb Brian ook duidelijk gemaakt dat hij me moest terechtwijzen als ik een lijn overschreed. Hij lachte dat flink weg. Hij pakte dat iets relaxer aan, en gaf me zeker niet het gevoel dat hij boven mij stond. Ik was meteen co-engineer, naast hem, kreeg verantwoordelijkheid over de microfoons, werd om mijn mening gevraagd,..  Halverwege, toen de eerste nummers op band stonden, vroeg Brian me zelfs om de zangtakes al eens vorm te geven; een erg belangrijke taak. Hij was zo tevreden dat ik uiteindelijk de halve plaat op dat vlak heb  gedaan. In de outro van één nummer hoor je mij overigens ook op drums." (lacht)

CABIN FEVER

Op technisch vlak had Tobie al veel geleerd op die Belgische stage. "Wat ik wilde dat Brian me bijbracht? Ik had niet echt een concreet iets voor ogen, ik wilde vooral zien hoe hij met een band omging. Uiteindelijk is dat de taak van een producer: zorgen dat de muzikanten het beste van zichzelf kunnen geven. Dat zijn ook de dingen die ik heb opgepikt: zien hoe je mensen behandelt, hoe je bepaalde keuzes maakt,.. Hoe je een opnamesessie leidt, eigenlijk. Zo had ik vroeger de neiging om veel te veel takes te blijven doen, omdat ik op één specifiek probleem bleef steken. Ik zag hoe Brian zich van zo'n dingen niet veel aantrok, en na een aantal pogingen verder ging naar een ander nummer. Zo moet het, weet ik nu, want voor je het weet verlies je anders de energie van het spelen."

Toch waren de opnames niet altijd een feest. Het was stevige arbeid, vertelt Tobie, "lange dagen, met opnames die vaak van negen uur 's ochtends tot drie uur 's nachts duurden. Twee weken lang deden we niets anders dan opstaan, eten en werken-werken-werken tot de dag voorbij was. En dat in de koudste winter die Wisconsin in jaren had gekend. Dat is een soort koude die wij ons hier niet kunnen inbeelden. Wil je naar buiten, dan moet je je heel hard induffelen, en zelfs dan hou je het niet lang vol. Na verloop van tijd ontwikkelden we allemaal cabin fever, een claustrofobische reactie op heel de situatie. Je merkte dat iedereen in een rare mood raakte. De bandleden leefden zich uit in flauwe humor en giecheligheid, ook Brian en ik verloren focus. Eén avond hebben we dan vrij genomen, om ergens iets te gaan eten. Dat voelde bijzonder, om na die twee weken nog eens de buitenwereld te zien. Dat deed goed." En hij lacht weer. "Twee weken is lang om in één kamer te zitten hé."

OPNIEUW, MAAR NU MET GEPPETTO

Aan alle mooie liedjes komt een einde, zeker als ze opgenomen zijn. De stage liep ten einde, maar Tobie en Brian verloren elkaar niet uit het oog. "Af en toe krijg ik nog eens een berichtje. 'what's up?', vraagt hij dan, gewoon even informeren hoe het met me gaat. Dat toont heel mooi wat voor iemand hij is. Hij meent dat. Twee jaar geleden nodigde hij me ook uit om af te zakken naar het Aux Clairesfestival dat Justin daar organiseert. Ik heb alles laten vallen en ben vertrokken. Zo zag ik Wisconsin ook eens in de zomer."

Ondertussen was Tobie ook in gesprek met Joseph over de nieuwe plaat van Geppetto & The Whales, het groepje dat hij hielp met de opnames van hun demo's. "Ik wist dat zij en Brian een goeie match zouden hebben, dus we konden het maar vragen. Als hij wilde, en we konden het betalen, zou dat super zijn. We hebben het daar op dat festival nog over gehad, en het kwam tot een akkoord. Vorig jaar in februari – alweer winter – zijn we dan naar zijn nieuwe studio afgezakt, en ondertussen vroeg de rest of ik bij de groep wilde komen. Ja hoor, maar ik stond er op dat ik de opnames nog als geluidstechnicus meemaakte, zodat Brian zich enkel op het pure productiewerk moest concentreren. Het viel trouwens op dat die periode veel rustiger was dan tijdens mijn stage. Geen sprake meer van eindeloze werkdagen, om zeven uur hielden we het voor bekeken. Ik vermoed dat zijn denken daar ook in veranderd is."

GELUK

"Op school voeren ze mij vaak op als voorbeeld, maar ik denk dat je net dat heel erg in het achterhoofd moet houden dat ik naar Wisconsin ben getrokken. Daar zijn de mensen heel erg bescheiden en vriendelijk. Ik dénk dat het er iets harder aan toe gaat als je naar een grote naam in LA wil gaan. Eigenlijk heb ik gewoon geluk gehad."

Tekst: Mathieu Van Steenkiste