Je moet hele sterke roots hebben voor een internationale relatie

“Reizen zit in het bloed, dat merk je aan mijn achternaam.” Lyn Rasmussen heeft Noorse roots die teruggaan tot 1890, toen haar achtergrootvader zich in België vestigde.

“In 1994 schreef ik me in voor een Afrikaanse danskamp bij een vereniging in Antwerpen, zij namen me mee naar Reggae Geel. Tijdens het liften werden we opgepikt door Samuel, een 29-jarige Nigeriaanse student die zijn MBA deed aan de VUB. Het was een coup de foudre; hij danste graag en was verstandig. Ik heb nooit getwijfeld om te zeggen: met jou wil ik in dezelfde boot door zee gaan!” Al snel liet Samuel merken dat hij naar Australië of Canada wilde verhuizen, België was hem te klein. Lyn was toen 21 en zat op dat moment zelf ook in de knoop met haar identiteit en twijfelde of ze Vlaams, Waals, Brussels of Europees was. In het jaar 2000 vertrokken ze samen naar Toronto en al snel was Lyn zwanger.

Een moeilijke aanpassing

“Aanvankelijk had ik geen zin om te blijven. De cultuurshock was te groot, de verschillen onoverbrugbaar en mijn familie te ver weg. Ik ben van mijn zoon Collin bevallen in Toronto en daarna zijn we twee jaar terug naar België gekeerd, vooral om dichter bij mijn familie te zijn.” Het waren de jaren van de dotcomboom en Samuel volgde een SAP-opleiding, wat hem hielp om een goeie job te vinden toen ze terug naar Toronto gingen. Na een tijd begon ze toch beetje bij beetje verliefd te worden op het Canadese leven, waar alles mogelijk lijkt. Ze vond een job bij DHL Deutsche Post en later bij een uitgever van ebooks, waarbij ze de Nederlandstalige markt overzag. “Hoewel ik vooral Nederlanders zag, deed het me toch deugd om weer wat dichter bij mijn eigen cultuur te staan.”

Cultuurverschillen

“Ik kan mezelf niet zien bij een Belgische man. We waren complementair en tegenovergesteld. Als lerares creatieve vakken voelde ik me aangetrokken tot de ondernemende zakenman. Hij kan koken, is heel eloquent, past zich gemakkelijk aan, spreekt drie talen, heeft tonnen zelfvertrouwen en een positieve kijk op het leven. Maar vergis je niet, het was geen romantische relatie maar eerder een soort partnerschap waarbij we onszelf allebei konden ontplooien. Na een tijd werd het duidelijk dat hij nogal controlerend en narcistisch was en ik kon me minder en minder vinden in het huwelijk.”

“In Afrikaanse culturen scheid je eigenlijk niet, het is ontzettend taboe. Wat wel belangrijk is: kinderen, kinderen, kinderen. Intussen heeft hij al vier kinderen en is hij bezig aan zijn derde huwelijk.” Samuel had al een dochter uit een vorig huwelijk, waar Lyn tot op de dag van vandaag nog een goede verstandhouding mee heeft. Haar zoon groeide samen op met halfzusje Damila in New York en North Carolina.

De prijs van een intercultureel huwelijk

Collin’s opvoeding was een mengelmoes van Belgische, Nigeriaanse, Canadese en Amerikaanse invloeden. “Zijn vader wilde een stoere machozoon die karate en judo kon om zichzelf te verdedigen, ik stuurde hem op zangles en wilde zijn artistieke kant ontwikkelen. Onze visie verschilde soms dag en nacht, maar we waren het er allebei over eens dat educatie het allerbelangrijkste was.”

In 2010 zijn ze, na 16 jaar samen, gescheiden. “Volgens de wet moeten afspraken op papier staan en krijgen beide ouders toegang tot het kind. In de praktijk wordt dat niet nageleefd. Ik werd een beetje afgeschilderd als een immigrantenmoeder die worstelde met integratie, terwijl zijn vader een goede job in New York had.” Collin verhuisde mee met zijn vader en heeft acht jaar in de Verenigde Staten gewoond. “Dat was een hele moeilijke periode voor mij, maar ik noem het de prijs van een intercultureel huwelijk. Ik volgde Collin’s leven digitaal, we hielden vooral via sociale media contact met elkaar. Hij kreeg wel de opleiding die we als ouders zo belangrijk vonden, dat was van een totaal ander niveau dan wat er in België of Canada wordt aangeboden. In New York hadden ze iPads in de klas en kregen een stevige basis software en IT-skills mee.”

In die periode zag Lyn haar zoon maximaal twee keer per jaar. New York was maar twee uur rijden, maar na de verhuis naar North Carolina werd het een heel stuk moeilijker. “Zowel een vliegticket als benzine voor de wagen waren een hele grote hap uit mijn budget. In Canada heb je ook bijlange niet zoveel vakantiedagen als in België; het eerste jaar dat je werkt krijg je bijvoorbeeld maar één week.”

Leven na de scheiding

Door invoering van een nieuwe wetgeving verloor Lyn In 2007 haar Belgische nationaliteit. “Dat was een mokerslag. Ik heb hier geen familie, mijn huwelijk is slecht afgelopen en ik kan niet eens terug naar mijn thuisland. Eens je de Belgische nationaliteit verloren bent, is het extreem moeilijk om die te herkrijgen.” Ze woont nu in Quebec. “Hier heerst meer een sfeer van camaraderie en zijn mensen socialer dan in Toronto. Meer respect voor vrouwen ook, alles leunt dichter aan bij Europese waarden.”

“Je moet hele sterke roots hebben om een internationale relatie te doen slagen. Als je je eigen waarden kent, zal je ze minder snel verliezen. Bij veel koppels werkt het, maar bij ons niet. Na de scheiding leerde ik pas echt Canada kennen, daarvoor was ik steeds omringd door Afrikanen. Het was eigenlijk een opluchting op plots terug mijn eigen vrijheid te hebben, hoe moeilijk het daarna ook geweest is. Ik heb genoeg vrienden hier en kan altijd iemand bellen om te reizen, te kajakken of salsa te volgen.” Sinds een week woont Collin ook terug in Canada, samen met zijn halfzus. Hij komt studeren op een Canadese universiteit, die beduidend goedkoper is dan de Amerikaanse variant. Moeder en zoon zullen mekaar vanaf nu dus veel regelmatiger kunnen zien.

“Ik ben oprecht blij met het leven dat ik hier nu heb, met mogelijkheden die ik in België nooit had gekregen. Mijn Engels en Frans zijn er enorm op vooruit gegaan, ik heb een fijne job en hoewel ik weinig romantiek gekend heb, heeft Samuel me wel altijd professioneel gesteund. We hebben ons huwelijk uitgeleefd zolang het een win-win was, maar wanneer de balans scheef zit is het logisch dat je er een punt achter zet. Gelukkig heb ik intussen weer mijn eigen balans gevonden.”