Geboren wereldburger Laura Plouvier - “Mijn identiteit is een melange”

Als ouders kiezen voor een internationale loopbaan bepalen ze er deels de toekomst van hun kinderen mee. Laura Plouvier heeft nooit anders geweten dan frequent verhuizen in een omgeving waarin veel mensen komen en gaan. Het maakt dat ze zelden acht slaat op landsgrenzen of culturen. “Ik word aangetrokken door mensen. Ik zoek vooral verbinding met gelijkgezinden.” Mocht haar moeder geen diplomate zijn, dan had Laura’s jeugd er totaal anders uitgezien. Eenentwintig jaar is ze vandaag en ze studeert rechten in Brussel, maar het begrip thuiskomen is haar daarbij vreemd. Hoe kijkt ze naar haar roots? In welk land ziet ze haar toekomst?

Op één van de meest voorkomende vragen bij een kennismaking ‘Van waar ben je afkomstig?’ heeft Laura geen antwoord. “’Heb je even tijd?’, begin ik dan vaak. Want ik weet het ook niet echt. Van overal en nergens. Voor mijn ouders blijft Antwerpen altijd hun thuis, ook al hebben ze overal ter wereld gewoond, maar dat is het voor mij niet. Voor mij stond het lang synoniem voor vakantie, maar zelfs die connotatie is intussen weg.”

Sluimerend vraagstuk

Haar ouders’ keuzes hebben een grote impact op Laura’s leven. “Zonder de diplomatieke loopbaan van mijn moeder was ik wellicht een doodnormaal Vlaams meisje geworden, met hoogstens wat Spaanse invloeden. Want mijn moeder heeft Iberische roots terwijl mijn vader een echte Belg is. Mijn identiteit is vandaag echter een echte melange. Gedurende vele jaren wist ik uiteraard niet beter dan dat het internationale leven dat ik leidde gemeengoed was. In mijn omgeving was het courant dat er frequent verhuisd werd. We zeiden vaker ‘vaarwel’ dan ‘tot ziens’. Sinds ik het bijzondere van mijn jeugdjaren besef, houdt het mij steeds nadrukkelijker bezig. Mijn verhuis naar België en studies in Brussel werden een kantelpunt. Ik voel mij veel minder de persoon die ik was. Ik ben niet meer het meisje dat veel reist. Plots woon ik in België als Belgische, maar zo voel ik mij niet. Dat vraagstuk sluimert in mijn hoofd. Pas de voorbije twee jaar drong het door hoe bijzonder mijn jeugd was. Het leven dat ik achttien jaar lang normaal vond, is voorbij.”

Leeftijdsgenoten

“Mijn verhuis naar België vond plaats midden in de pandemie en viel mij zwaar. Het contrast bleek groot. Van het leven met tig andere nationaliteiten naar leeftijdsgenoten die, met uitzondering van een buitenlandse reis, België nooit verlaten hebben. Het was confronterend te ervaren hoe anders onze levens en jeugd geweest zijn. Onze kijk op de wereld is compleet anders. Zo ging ik met een Belgische vriendin naar een Chinese supermarkt. Zij was haast in paniek en wist niet waar te kijken of wat te doen. Voor haar was het een primeur en voor mij was het choquerend dat zij zo gechoqueerd was. Ik voel niet altijd een connectie met Belgische leeftijdsgenoten. Mijn interessesfeer ligt elders en is beïnvloed door tal van ervaringen. Ik vind niet snel iets vreemd. Culturele verschillen vind ik normaal en iemand beoordelen op huidskleur, religie, taal of gewoonten is ondenkbaar in een internationale context. Het respectvol omgaan met elkaar zit erin gebakken.”

“De eerste vier jaar van mijn leven dacht ik dat ik een kleine Japanner was. Ik sprak Japans en ging naar een lokale crèche. Ik eet nog steeds niet graag aardappelen.”

Kleine Japanner

“Mijn eerste herinneringen spelen zich af in Japan, waar ik geboren ben en waar ik mij als klein meisje in een tempel nog in het water zie spelen. Van Turkije herinner ik mij veel meer. En later uiteraard Taiwan en Abu Dhabi. Azië en het Midden-Oosten hebben mij gevormd. België is voor mij een land als een ander en Brussel een nieuwe stad. Ik voel mij ook geen Belg, ook al staat dat dus op mijn paspoort. De eerste vier jaar van mijn leven dacht ik dat ik een kleine Japanner was. Ik sprak Japans en ging naar een lokale crèche. Ik eet nog steeds niet graag aardappelen. Maar als je rijst op tafel zet, word ik instant gelukkig. Meer dan wat ook werd het Franse lyceum de rode draad doorheen mijn jeugd. Thuiskomen op een nieuwe locatie, was thuiskomen in een Franse omgeving en in de Franse school. Het was mijn houvast in een leven dat op losse schroeven stond. Het curriculum zorgde voor stabiliteit.”

Zelfbescherming

“Gedurende mijn hele jeugd kwamen en gingen klasgenoten in snel tempo. En hetzelfde gold voor mij. Het voortdurend in beweging zijn van een internationale gemeenschap maakt dat men vaak afscheid moet nemen. Een gevolg is dat ik mensen steeds moeizamer toelaat. Ik heb al zo vaak moeten loslaten waardoor ik heel erg selectief ben geworden in vriendschappen. Het is misschien deels een stuk zelfbescherming want anders zou ik continu triest zijn. Ik zal ook niet snel zeggen dat ik iemand mis. Dat is er wellicht mettertijd ingeslopen. Ik kan mensen graag zien, maar ik zal ze op enkele uitzonderingen na, niet missen. Ik ben ook heel erg op mijn ouders gericht. Zij zijn mijn andere stabiele factor”, benadrukt Laura. “Angst om mij te binden heb ik echter niet, maar alleen met wie het echt klikt. Meestal mensen met een andere achtergrond of een heel open kijk op de wereld. Anders hebben we elkaar weinig te vertellen. Ik val op gelijkgezinden en leeftijdsgenoten die verder kijken dan België. In dergelijk gezelschap voel ik mij echt gelukkig. Het heeft vooral niets met materiële dingen te maken bij mij.”

Zelf uitvliegen

“Ik heb veel moeilijke periodes gehad. Elke eerste twee jaar op een nieuwe locatie bleken zwaar. Dusdanig dat ook mijn ouders soms twijfelden over het welslagen van het avontuur. Uiteindelijk maakte ik telkens een klik. Maar van zodra het echt goed liep, moesten we alweer bijna inpakken. Dat vergde ontzettend veel energie, maar het was wel wat ik overal rondom me zag. Het is wat het leven mij gegeven heeft. Een keuze heb ik niet gehad, maar daarom zou ik het nog niet willen veranderen”, lacht Laura. “Ik heb goed leren alleen te zijn, zonder broers of zussen ook. Ik kan van vandaag op morgen vertrekken, maar ik heb wel connecties en aanknopingspunten nodig en die vind ik amper in Brussel. Deze stad went moeilijk. Mijn bachelor wil ik in Brussel afronden en voor mijn master denk ik al aan Frankrijk. Laat de wereld zich maar openen. Ik kan mij aanpassen aan zowat elke situatie, ook al voelen dingen in het begin wat onwennig. Mij aanpassen aan lokale gebruiken vind ik belangrijk. When in Rome, do as the Romans do. Het niet choqueren met andere levensstijl is een sleutel tot succes. Culturele gevoeligheid is misschien wel mijn grootste goed geworden. Je bereikt niets door te choqueren met een andere levensstijl of gewoontes.”