Column: "Op drie kilo zal het niet aankomen"

How it started

Zomer 2020, we staan op de luchthaven in Zaventem. Voor ons een grote kar vol reiskoffers en tassen en daarrond nog koffers en zakken. 150 kilo om precies te zijn. We zijn klaar. Alles wat we denken nodig te hebben is ingepakt. Ik heb flink gesorteerd en heel wat spullen achtergelaten in België. De helft van onze garderobe en bijna al onze spullen liggen in dozen die gestapeld staan in de vroegere slaapkamers van mijn man en mezelf. Ik twijfel daar lang over maar mijn moeder heeft er vertrouwen in “we kunnen altijd dingen opsturen als het echt heel koud wordt” zegt ze. Ons strijkijzer is wel ingepakt ik weet niet goed waarom maar dat moest mee, ‘een kilo of 3 extra, daar zal het nu niet op aankomen’ denk ik.

Mijn man en ik dragen een mondmasker dus alleen onze ogen zijn te zien. Die van hem zeggen: ‘kom, neem nu snel die foto, we zijn weg!’ Mijn ogen zijn samengeknepen, ik heb net gehuild en ik denk: ‘Zouden we dit nu wel doen, Heb ik die groene broek wel mee? Waar zitten de paspoorten? Straks wil ik een croissant Zouden we dit nu wel doen?’. De ogen van de kinderen pinkelen, vol verwachting, eindelijk vertrekken, eindelijk op het vliegtuig, straks frietjes, eindelijk naar Amerika!

How it’s going

Winter 2020, We zitten op de trappen van de MIT Dome in Boston. We hebben mooie kleren aan voor de fotosessie. Alle vier ‘blozekaken’, want het is al koud maar voor de foto hebben we geen jas aan. Wel thermisch ondergoed, dat zat in een doos op mijn kamer en mijn moeder heeft dat opgestuurd. Het was er net op tijd, vlak voor de fotosessie, vlak voor de sneeuw viel.

We lachen allevier heel hard met een mopje van Tilda, de kleinste. Ze vindt het zo leuk om Engels te leren. Op de meest onmogelijke momenten zegt ze helemaal ‘out of the blue’ dingen als: “Moeke... weet je, zwembad in het Engels is ‘poel’” of “Gaan we dan naar de ‘stoor’ om ‘banana’s’ te kopen”. Op het moment van de foto, terwijl we daar op die trappen zitten, zegt ze: “ik weet wat rijstpap is in het Engels!” zonder op ons antwoord te wachten fluistert ze: “Dat is ‘raais.piep’!”

We hebben hier al zo veel gelachen. Elke dag, om Tilda die nog eens een woord probeert te vertalen. Of om het uitzicht uit ons appartement dat zo, zo ontzettend mooi is. Of toen Joe Biden verkozen was en we mee gingen dansen op straat. Of toen we boven op die berg stonden in Maine, te kijken naar al die gekleurde bomen. Of om de frietjes die zo lekker zijn. Of toen we walvissen zagen, hier een beetje verderop in de zee. Of toen we buiten op de ‘porch’ met nieuwe vrienden ons eerste Thanksgiving Diner mochten eten. Of toen we verkleed als Kuifje en Bobbie en Bianca Castafiore en Kapitein Haddock, Halloween gingen vieren...

Natuurlijk zijn we ook al triestig geweest en soms zijn er momenten dat we onze familie en vrienden in België heel hard missen. Maar dan bellen we hen op en vertellen we over alles wat ons de voorbije dagen heeft doen lachen en dan denk ik: ‘God, wat goed dat we dit doen, wat goed dat we hier zijn!’

*Het strijkijzer staat hoog in een hoekje in de kast. We hebben het nog niet gebruikt, daar hebben we ook al hard om gelachen.