Column: Mijn Turks coworkingkantoor kleurt Russisch
Veel jonge Russen zijn hun land ontvlucht om de wapens niet te moeten oppakken. Eén van de populaire toevluchtsoorden is Turkije.
Bruisende steden, zonnige stranden, fantastische berglandschappen en de geest van vooruitgang en authenticiteit: wanneer ik in Turkije land (dit was de 16de keer), gaat mijn hart sneller slaan. Hoe mijn gastgezin me verwelkomt, staat symbool voor de gastvrijheid hier. Ze kennen me niet, maar vanaf de eerste minuut was ik onderdeel van het gezin. Wat na mijn aankomst deze keer wel anders is: de helft van mijn coworkingkantoor is gevuld met Russische jongens.
In Turkije leven bijna vier miljoen vluchtelingen, de meesten Syriërs. Maar sinds kort zie ik hier veel Russen aankomen. Ze zijn jong, vaak hoogopgeleid en werken in de IT-sector of in een locatieonafhankelijke job. Allen zijn ze op de vlucht voor de oorlog. Na de gedeeltelijke mobilisatie namen ze massaal het vliegtuig op zoek naar betere oorden. Ze zien in Rusland geen toekomst voor zichzelf. Het visumvrije Turkije is een van de eerste landen waar ze bij uitkomen. Zeker nu de Baltische staten en Polen de deuren voor Russen zo goed als dichthouden.
De jongens hebben het niet zo makkelijk. Hier in het coworkingkantoor valt het nog goed mee en kunnen Oekraïners zonder veel problemen samenwerken met de nieuwe collega’s. Maar de zoektocht naar een appartement is niet simpel.
De toeloop van buitenlanders zet druk op de huurprijzen. De Turkse inflatie van meer dan 80 procent helpt de betaalbaarheid van huisvesting niet. Als single in Antalya merk ik dat de prijzen en beschikbaarheden van eenpersoonskamers anders zijn dan voorheen. Mijn Russische collega's hebben nog een ander probleem: ze merken dat niet iedereen graag aan Russen wil verhuren.
Die Russische jonge collega’s hebben fors in hun beurs getast om hier te raken. Na de bekendmaking van de gedeeltelijke mobilisatie ontploften de vliegticketprijzen van Moskou naar Antalya. Ondertussen zijn de tickets genormaliseerd tot 333 dollar. Maar uit vrees voor de afkondiging van een totale mobilisatie wilden de Russische jongens zo snel mogelijk weg. Dat de pas geannexeerde oostelijke gebieden in Oekraïne weer volop in de strijdzone liggen, zet volgens hen de deur open voor een volledige mobilisatie. Ze vrezen dat veel jongeren in dienst moeten treden voor een oorlog waar ze niet voor getekend hebben.
Het doet me deugd met deze jonge, gevluchte Russen te werken en op te trekken. De Oekraïners zijn het slachtoffer van Rusland, maar ook de Russische bevolking is het slachtoffer van haar overheid. Soms kan het geen kwaad de mensen achter de nieuwsstroom te zien.
‘De wereld is klein’ is een wisselcolumn van De Tijd waarin ondernemende Vlamingen vanuit het buitenland schrijven over wat hen beroert en boeit. Lees meer op tijd.be/dossiers/de-wereld-is-klein.
