Column: Lopen op zondag

Het is zondagochtend, zo’n zonnige maar ijskoude ochtend en er ligt nog sneeuw. Ik ben net gaan lopen met Mikkel. Dat is mijn loopkameraad hier. Ik doe dat al het grootste deel van mijn leven denk ik. Overal, waar ik ook ben, gaan lopen op zondag. De redenering is: ‘Eerst een toerke, dan een boterkoek extra!’ Hier in Boston zijn dat nu extra pancakes, bijna zo lekker... of nee, die pancakes kunnen eigenlijk echt niet tippen aan een chocoladekoek met crème! Verdorie, daar zou ik ver voor lopen om nog eens zo’n chocoladekoek te kunnen eten. Maar dus, dat lopen... hier in Boston wordt veel gelopen. Wellicht zit de bekende ‘Boston Marathon’ daar voor iets tussen. Wij kruisen op onze zondagse ‘morning run’ tientallen, misschien wel honderd mensen. Allemaal jonge vrouwen en stevige snaken. Allemaal fluo outfits en goeie schoenen. Zeker nu het zo koud is. Ze zien er allemaal erg blits en professioneel uit.

Overal ter wereld waar ik al gelopen heb, is er een soort van verstandhouding tussen lopers. Er is ook een begroeting, als we elkaar kruisen is er eerst oogcontact en dan: of een knikje, of een glimlach, meestal beide. Al moet ik het ook niet te veel romantiseren: er zijn ook lopers die daar niet aan meedoen. Ze lopen te snel of denken dat ze te snel lopen en dus geen tijd hebben om je aan te kijken, laat staan even kort te glimlachen.

Hoe dan ook, hier in Boston is er zeker ook zo’n verstandhouding, alleen is die begroeting het afgelopen jaar lichtjes gewijzigd. Door het mondmasker kan je niet meer glimlachen, dus als je nu iemand kruist trek je je mondmasker over je neus. Dat is de officieuze begroeting tussen lopers in deze stad. Ik heb er in mijn hoofd zelfs een soort van spel van gemaakt om tegelijk met de tegenligger mijn masker omhoog te trekken. Dat is dan, 5 meter, wachten... 3 meter, wachten... 1 meter: floep, masker aan en twee stappen later, oef, weer naar beneden. Het ziet er wat gek uit maar ik denk dat het een soort respect toont. “Hé, ik heb respect voor jou, jij voor mij, dus floep, mondmasker aan” en voortlopen…

Vanmorgen waren Mikkel en ik dus flink aan het lopen in de zon en in de sneeuw toen we een loper kruisten. Ik had hem al van ver zien aankomen want hij had een korte fluoroze short aan. Al was dat niet het enige dat mijn aandacht trok. Ik moest even goed kijken maar toen hij naderde zag ik dat hij geen t-shirt aan had. Die man liep hier in z’n bloot bovenlijf in de sneeuw zijn morning run te doen?! Ik was zo verbaasd dat ik, je raadt het al, vergat om mijn mondmasker omhoog te trekken. Hij deed dat wel, knikte zelfs even en liep voort. Gelukkig nam hij er geen aanstoot aan dat ik het niet had gedaan. Ik mag er niet aan denken dat hij zou denken dat ik geen respect had voor hem. Maar het beste moet nog komen, een kilometer of 3 later zagen we nog zo’n loper! Nog één zonder t-shirt! Had ik al gezegd dat het vroor? Dat er zelfs nog sneeuw ligt? Zolang je maar je mondmasker aan hebt zeker…