Bye bye Belgium

Een nieuw leven inspireert. Rond de pensioenleeftijd staat menigeen stil bij de balans van het bestaan. Voor sommigen is dat het moment om andere oorden op te zoeken. Het is immers nu of nooit, denken ze. Eenieder vindt echter een reden om het niet te doen, maar deze landgenoten deden het. Laat u inspireren door hun getuigenissen.

Alfons

Alfons (70) vertrok als jonggepensioneerde piloot naar Indonesië en woont er intussen reeds twintig jaar. Een beslissing met gevolgen die hij zich nog geen minuut beklaagde.

Een vriendelijk land noemt de voormalige piloot Indonesië. Zijn job bracht hem tijdens zijn actieve loopbaan in vele landen en culturen en is ook de onrechtstreeks aanleiding van zijn vertrek. “Met 45 op pensioen gaan, ik vond het een vreemde gedachte. Ik voelde met te jong om te verroesten in het grijze België.”

“Ik woon op Java, een overbevolkt eiland, waar ik in mijn eigen huis ontworpen heb en naar lokale normen vrij luxueus leef. Op zo’n 40 kilometer van Yogjakarta, de universiteitsstad van Indonesië, woon ik toch nog vrij landelijk. Het leven hier is fantastisch, vol afwisseling en je merkt amper dat je ouder wordt. Het meest aantrekkelijke zijn de jonge mensen die de straat vullen. Een groot verschil met Europa, waar de straat enkel gebruikt wordt om van het werk naar de woonst te vluchten.”

Ik geniet van de levenskwaliteit

“Indonesië vraagt wel een gebruiksaanwijzing. Zeker in den beginne. Je moet immers voldoen aan een lange waslijst van wisselende wetten. Echt voorbereid heb ik me echter niet. Het land sprak me aan en ik waagde de sprong. Met de lokale normen en waarden heb ik geen probleem. We zijn hier als buitenlander ook niet om onze wetten op te dringen. Dagdagelijks bekommer ik me vooral op de opvoeding van mijn 11-jarige zoon. Als buitenlander mag je hier geen eigendom hebben, maar ik koop af en toe grond waarop ik teakbomen plant, als zijn spaarpotje.”

“Ik leef hier goedkoop. Mijn pensioen wordt gestort op een Belgische rekening. Maar omdat ik geresideerd ben in het buitenland, bekom ik geen kredietkaart, wat toch vervelend is. Indonesië zelf, laat ze niet toe voor 65-plussers. Mocht ik mijn pensioen op een Indonesische rekening laten storen, dan verlies ik 10 procent én nog eens tien procent als ik wil wisselen naar euro’s of dollars.”

Om het afwezig zijn van sociale voorzieningen bekommer ik me niet echt. Net zomin om heimwee. Heimwee naar wat? In België voel ik me grijs en oud. Hier voel ik me jong. Eén keer per jaar ga ik terug naar België. Vooral voor mijn zoon die er woont en gehuwd is met een Indonesische. Reizen doe ik ook in de regio. Je kan vanuit Indonesië echt alle richtingen uit.”

Marc

Het was een ingrijpende, moeilijke beslissing voor Marc (69), geen lang gekoesterde wens. Het was een keuze voor het persoonlijk geluk. Hij koos voor de liefde.”

“Ik ben naar Letland verhuisd omdat mijn vrouw Letse is. Het was een afwegen tussen: in België blijven en steeds over en weer reizen. Ofwel mijn echtgenote volgen en een nieuw leven aanvangen en ten midden van haar familie oud worden. Dit in de stad Daugavpils, vlakbij de Wit-Russische en Litouwse grens.”

 “Doelbewust na de actieve loopbaan vertrekken was het dus niet. Het was eerder een persoonlijke overweging. We wonen in het geboorteland van mijn echtgenote sinds november 2013. Pendelen deden we reeds sinds 2004. Voor een life changing experience hadden we zuiderse oorden moeten opzoeken, dus dat is het niet. Het was echter geen vlucht. De reactie van de omgeving en familie was evenwel niet onverdeeld positief. Mijn kinderen werden er niet echt vrolijk van.”

“Ik zei vaarwel aan het comfort, adieu aan de levenskwaliteit ook. Maar ik kreeg ook dingen in return, die ik in België niet vond. Het was een grote stap, maar geen impulsieve, daar ik al negen jaar pendelde tussen de twee landen. Alles was weloverwogen, een intense confrontatie was het ook niet. Ik leef even intensief als in België maar in andere gradaties: het ene iets meer, het andere iets minder.”

Ik heb gekozen voor de liefde

“Qua levenskwaliteit kent België zijn gelijke niet. Letland draagt bovendien zijn communistisch verleden met zich mee. De overschakeling naar de vrijemarkteconomie verliep bruut. De Letten dragen er nog steeds de gevolgen van. Bankfalingen en de ten onder gaande industrie hebben hun weerslag op levenskwaliteit. Het land is eerder bureaucratisch.”

“Qua voorzieningen voor senioren is er niet veel aanwezig. Sociale zekerheid is onbestaande, maar de kosten voor geneeskundige verzorging liggen laag. Raadplegingen bij specialisten gaan in regel via de huisarts. Naar Belgische normen zijn consultaties, ook tandartsvisites en geneesmiddelen spotgoedkoop. Ook hospitalisatie is over het algemeen gratis. De medische verstrekking is heel goed, maar de omkadering van de zieke, zoals voedselvoorziening, is volledig ten laste van de familie. Ja, ik heb heimwee maar niet naar België als land van melk en honing, wel naar mijn kinderen, kleindochtertje, broers en zussen.”

Walter & Carla

Walter (60) & Carla (50) zijn thuis in Zuid-Afrika. Ze maakten hun lang gekoesterde droom waar en kozen voor het avontuur na Walters actieve loopbaan.

“Wij zijn heel bewust geëmigreerd. We leven in Hartbeespoort, ook wel gekend als Harties, waar vele stadsmensen zich komen onthaasten. Het is gelegen in de Noordwest provincie, waar we van zeer zachte temperaturen genieten. De regio bestaat uit het voormalige thuisland Bophuthatswana en een groot deel van de voormalige West-Transvaal.”

“Voor onze omgeving was de beslissing geen verrassing.” Walter was adjudant-majoor in het Belgisch leger en kon op 54 met vol pensioen, waarna Carla haar job opzegde. “We hebben altijd veel gereisd en onze ogen gehouden, zowel in Europa, de Amerika’s als Afrika. In ons achterhoofd waren we toch steeds bezig met de mogelijkheden.”

“Het verkrijgen van onze permanente verblijfsvergunning was de grootste uitdaging. Maar met de nodige professionele emigratiebegeleiding lukte dat. Intussen is dat alweer veel moeilijker geworden, omwille van de gewijzigde Zuid-Afrikaanse immigratiewetgeving. Men heeft strengere criteria opgelegd inzake verblijfsvergunningen voor gepensioneerden.”

“Inmiddels wonen we hier al vier jaar. We hadden vrijwel onmiddellijk een thuisgevoel. We zijn ook niet op onbekend terrein terecht gekomen, want we maakten hier al vrienden. We integreerden ons heel goed en gemakkelijk in de Zuid-Afrikaanse samenleving. We kunnen niet zeggen dat deze stap ons leven op z’n  kop gezet heeft. We zijn met pensioen, dus doen het rustig aan. We leven in een groot huis, met alles op het gelijkvloers en een grote tuin met een zwembad. Wat zou je jezelf nog meer toewensen? Actief zijn we in onze grote groentetuin en in de fitness. Af en toe doorkruisen we ook dit mooie veelzijdige land. We zijn geen zonnekloppers, maar de zon, die worden we nooit moe hoor.”

“Wat het zorgvraagstuk betreft, is er niets voorzien voor senioren. De zorg is gebaseerd op het Amerikaanse systeem. Er zijn wel staatshospitalen waar niet verzekerden zich kunnen laten verzorgen, maar er zijn ellenlange wachtlijsten en het niveau is bedenkelijk. We hebben voor een redelijke prijs een private hospitalisatieverzekering. Maar we komen echter niets te kort, we komen goed rond met ons Belgisch pensioen.”