Amerikaanse vleugels
Toen Daisy Van den Hooff - Mertens in 2001 met haar gezin naar de Verenigde Staten verhuisde, kon ze op geen betere plaats terecht komen dan Philadelphia, de geboorteplaats van de VS. Ze had er namelijk net vier jaar Amerikaanse studies opzitten, na een eerdere immigratie naar Engeland. Het bleek de ideale opstap te zijn voor haar nieuwe leven aan de Amerikaanse oostkust.
“Ik leerde mijn echtgenoot Renaat al op relatief jonge leeftijd kennen, toen hij AFS-uitwisselingsstudent was in Californië. Via hem kwam ik in contact met de Verenigde Staten. Het idee om ooit in Amerika terecht te komen, speelde sindsdien altijd ergens in ons achterhoofd, maar was zeker geen doel op zich.”
Het was echter niet de VS maar het Verenigd Koninkrijk waar het koppel z’n eerste stapjes als immigranten zouden zetten. In 1997 kreeg Renaat via zijn werkgever Janssen Pharmaceutica de mogelijkheid om te gaan werken in de buurt van Oxford, in Engeland. “Dat aanbod kwam op een moment waarop we er al lang niet meer aan dachten om naar een ander land te verhuizen. Onze kinderen waren op dat ogenblik 2 en 5 jaar oud, we hadden een eigen huis en ik runde al jarenlang een zelfstandig bank- en verzekeringsagentschap. Na lang nadenken bleken de kriebels om in te gaan op het aanbod toch sterker dan de neiging om het niet te doen.”
“Vanaf dag 1 kwamen we daar in een expat bubble terecht, vooral door de Europese school van onze kinderen. Het contact met andere expats was makkelijk en vanzelfsprekend. Iedereen deelde hetzelfde lot. Integreren of contact zoeken met lokale mensen deden we veel minder. Bovendien is Engeland weliswaar ‘het buitenland’ maar tegelijkertijd ook erg dichtbij, België was dankzij de eurotunnel maar enkele uren verwijderd. De eerste twee jaar hadden we tijdens maar liefst 52 weekends gasten uit België over de vloer. Ik runde eigenlijk een soort B&B (lacht).”
Na vier jaar Oxford kwam de logische volgende stap in de carrière van Renaat: een belangrijke functie in de Verenigde Staten. Het gezin verhuisde naar de stad Philadelphia, in de staat Pennsylvania. “Die verhuis bleek een behoorlijke cultuurshock. Om te beginnen lag het levensritme vele malen hoger in de VS dan in het VK. Bovendien arriveerden we in ons nieuwe thuisland op een erg dramatisch moment. De container met onze spullen arriveerde op 11 september 2001, de dag van de aanslagen. Het Amerika dat we uit onze jeugd kenden, bestond plots niet meer. Ook voor onze kinderen (6 en 9 ondertussen) kozen we voor een andere aanpak. Met onze ervaring van het Verenigd Koninkrijk in het achterhoofd maakten we er een punt van om hen naar een lokale school te sturen. Dit keer wilden we voluit voor integratie gaan. Ik mocht echter nog niet werken in de VS. Renaat had via zijn werkgever uiteraard wel een werkvergunning. Het verschil werd pijnlijk duidelijk toen we samen onze social security cards gingen aanvragen. Na het invullen van alle documenten, antwoordde de vrouw achter het loket laconiek dat ze niets voor me kon doen zolang ik geen werkvergunning had, waarop ze de stapel formulieren ostentatief verscheurde voor mijn ogen. Mijn verleden in Europa, alles wat ik had opgebouwd werd herleid tot een hoopje versnipperd papier. Op dat ogenblik kan je twee dingen doen: jezelf wentelen in zelfbeklag of jezelf heruitvinden.”
Daisy koos voor het laatste en begon vrijwilligerswerk te doen op de school en bouwde zo snel een groot netwerk uit. “Al gauw leerde ik dat we niet de enige nieuwkomers waren in onze buurt. Ook heel wat Amerikanen vanuit alle hoeken van het land beschouwden zichzelf als inwijkelingen. In de VS staat men veel positiever tegenover nieuwkomers. Amerika is een land van immigranten, dat voel je aan alles en iedereen.”
“In 2010 kreeg ik de kans om de lokale vertegenwoordiger van VIW te worden in onze regio. Samen met de politieke, economische en culturele vertegenwoordigers van ons land hebben we Vlaanderen echt wel op de kaart kunnen zetten in Philadelphia.”
“Het beste advies dat ik aan toekomstige immigranten kan geven is om het glas altijd halfvol te zien. Je moet er dus voluit voor gaan. Besef ook dat het niet altijd rozengeur en maneschijn zal zijn. De kunst is om al het nieuwe te omarmen en open te staan voor alles wat op je afkomt. Niets is zoals in België, dus dat moet je hoe dan ook loslaten.
Enkele jaren geleden waagden Daisy en Renaat de sprong naar het staatsburgerschap en sinds 2016 hebben ze dus de dubbele nationaliteit. “Ik zeg altijd dat we nu een moeder- en een vaderland hebben en dat we geen van beide landen nog kunnen missen. Die 22 jaar buitenlandse ervaring hebben me gevormd tot wie ik vandaag ben. Onze roots zijn Vlaams maar de vleugels hebben we in Amerika gekregen. Ik beschouw mijn thuis als de plek waar ik volledig kan zijn wie ik geworden ben.”
Onze kinderen zijn nu volwassen en leiden hun eigen leven, wij zijn hier allemaal perfect geïntegreerd en gelukkig. Onze toekomst ligt hier. En met het ouder worden, lonkt steeds vaker de roep van de zon in bijvoorbeeld Florida, dus de kans is groot dat we daar ooit terecht komen, zeker tijdens de wintermaanden.”
Het volledige verhaal van Daisy is te beluisteren in de VIW Podcast, een gloednieuwe podcast waarin elke maand een ‘Vlaming In De Wereld’ zijn of haar verhaal doet. Je vindt de podcast op Spotify en iTunes.
Tekst: Lode Roels
Beluister de podcast
