Aarden lukt slechts door het heden te aanvaarden

Greet Pauwelijn heeft eindelijk stabiliteit gevonden in Nieuw-Zeeland. Ze stampte er haar uitgeverij Book Island uit de grond en woont er nu terug met haar twee zonen. Hoewel alles nu van een leien dakje loopt, duurde het lang voor ze haar weg vond.

Hoewel Greet een fervent reiziger was, besloot ze al gauw dat België toch de beste plaats was om te wonen. Na haar studies werkte ze als docent en vertaler-tolk Pools in Vlaanderen. Een omgeving die haar liefde voor cultuur nog meer stimuleerde. Met haar kennis van het Pools kon ze allerlei mensen helpen, wat haar leven zin gaf. Een ontmoeting met een Nieuw-Zeelander stak een stokje in de wielen. Ze kregen twee kinderen in België en daarna had het leven andere plannen in petto voor haar. 

Heimwee

Na de geboorte van hun tweede kind werd Greets toenmalige man overvallen door heimwee, zo erg dat het grensde aan een depressie. Uit liefde voor haar gezin verhuisde Greet naar Nieuw-Zeeland. Dat viel haar zwaar, want ze had eigenlijk helemaal geen zin om haar leven en familie in België op te geven. Na aankomst kreeg zij op haar beurt heimwee. Van een heel druk leven, omringd door mensen die ze liefhad en een volle agenda, viel ze van de ene dag op de andere in een groot leeg gat. Bovendien kon ze haar passie voor de Poolse taal en cultuur niet meer kwijt. Ze zocht zingeving, een nieuw doel waarin ze die passie kwijt kon.

Een lichtpuntje

Ze herinnert zich nog hoe graag ze als kind verdwaalde in de bibliotheek, op zoek naar nieuwe boeken om haar leeshonger te stillen. Met kleine kinderen in huis werd ze vanzelf terug ondergedompeld in de kinderboekenwereld. Ze ervoer welke boeken aansloegen bij haar zoontjes. Haar passie voor lezen en haar kennis van kinderboeken deed haar dromen van een eigen uitgeverij.

Haar optimistische Nieuw-Zeelandse vrienden geloofden in het idee en gaven haar de aanmoediging om de volgende stappen te zetten. Haar Belgische vrienden waren echter kritischer. Toch zette Greet door en richtte ze Book Island op. Ze had eindelijk weer een lichtpunt aan haar horizon gevonden. Het opzetten van een uitgeverij ging verrassend vlot en zonder al te veel administratieve formaliteiten. “Hoewel ik me moeilijk kon aanpassen in Nieuw-Zeeland, gaf dit land mij de kans om iets te doen dat ik in België nooit gedurfd zou hebben,” vertelt ze.

De ergernissen

Helaas bleef heimwee op de loer liggen en enkele ergernissen kwamen nadrukkelijker aan de oppervlakte. Allereerst vond ze het als linguïste heel moeilijk te accepteren dat de taal van de Maori onderdrukt werd. Ze wilde zo graag hun taal leren, maar daar was weinig begrip voor. Verder merkte ze op hoe het vooropgestelde groene imago van Nieuw-Zeeland niet altijd klopte met de realiteit. “De overheid acteert onvoldoende groen en Nieuw-Zeelanders hebben ook niet de mentaliteit om duurzamere (lees: duurdere) producten te kopen. Liever goedkoop en onnodig veel.” Het leek ook onbegrijpelijk dat lokale producten zo duur en weinig voorradig zijn. “Melk wordt hier beschouwd als wit goud en in het land van de schapen kan je nauwelijks schapenvlees betalen. Het land leeft van toerisme, veeteelt en zuivelexport, maar de focus op export zorgt voor dure consumptie van lokale producten in eigen land.

Eigen identiteit 

Europa bleef aan Greet trekken en na lang overleg met haar man verhuisde het gezin als compromis uiteindelijk naar Bristol, in het Verenigd Koninkrijk. Eindelijk was ze dicht bij België en tussen Europeanen. Of toch niet? Een maand na de verhuis kwam het resultaat van het Brexitreferendum: een ijskoude douche. Vijf jaar lang hoopte ze dat de Brexit niet zou doorgaan. Tijdens die moeilijke periode vroegen haar kinderen “Mama, wat zijn wij nu eigenlijk? Belgen, Britten of Nieuw-Zeelanders?”. Greet besefte dat haar kinderen noch Belgen, noch Britten, maar wel Nieuw-Zeelanders waren. Zowel zij als hun vader hebben een sterke band met hun thuisland. Het gevoel hebben om je thuis te voelen waar je woont, is iets wat ze ook haar kinderen gunde. “Eens je begint te verhuizen, voel je je nergens meer thuis en je beseft pas wat je kwijt bent wanneer je bent vertrokken. Ik kom ooit wel terug naar België of Europa, maar de kinderen komen nu op de eerste plaats.”

Terug naar Nieuw-Zeeland 

Begin dit jaar verhuisde Greet daarom met haar twee zonen en hun vader, van wie ze in Engeland scheidde, terug naar Nieuw-Zeeland. Nu was het haar eigen beslissing en dat maakte voor haar een groot verschil. De heimwee is ook minder sterk aanwezig dan de eerste keer, doordat ze zich meer verbonden voelt met Europa dankzij onder meer de Vlaamse radio die intussen digitaal beschikbaar is. Ook de vele online streaming platforms helpen: “Toen we hier vroeger woonden, ging ik geregeld naar de videotheek en als ik dan een Franse film vond, had ik het gevoel een lotje gewonnen te hebben. Nu kan ik à volonté films series in verschillende talen bekijken en dat is fijn.” Beetje bij beetje krijgt Nieuw-Zeeland een grotere plek in Greets hart, zonder daarbij haar identiteit te verliezen.

Verschillen aanvaarden

Gemengde gevoelens overheersten Greets eerste verblijf in Nieuw-Zeeland. Na haar tweede verhuis weet ze beter hoe ze om moet gaan met de culturele verschillen die haar vroeger ergerden. “Vlamingen zijn afstandelijker in het begin, toch kan je na een tijdje diepe gesprekken voeren. Nieuw-Zeelanders daarentegen zijn heel open en vriendelijk in het begin waardoor je denkt meteen een vriend erbij te hebben. Maar het schoentje wringt als je moeilijkere onderwerpen wil aansnijden of je je niet zo goed voelt en daarover wil praten. Alles moet positief blijven.” Greet heeft zich aangepast en aanvaard dat ze met gevoelige onderwerpen niet altijd bij haar Nieuw-Zeelandse vrienden terechtkan. Ze heeft een netwerk opgebouwd van Europeaanse vrienden bij wie ze haar ei kwijt kan en de cultuur kan delen die ze mist. 

Intussen kan ze ook meer vrede vinden met het schoolsysteem, nu ze weet onder hoeveel druk haar neefjes en nichtjes in België staan. Het contrast met Nieuw-Zeeland is groot, waar kinderen nauwelijks huiswerk krijgen en ‘de blok’ niet kennen omdat het meeste werk op school verricht wordt. Verder krijgen leerlingen geen resultaten in cijfers zoals in België en kunnen ze zich dus niet met elkaar vergelijken. Dat verschil in het puntensysteem wekte eerst bezorgdheid op bij Greet. Ze wilde immers dat haar kinderen een goed niveau behaalden om universitaire studies aan te vatten. Intussen beseft ze dat de kinderen hier op hun achttiende hetzelfde niveau bereiken als kinderen in België, alleen is de weg ernaartoe anders. “Ik heb leren loslaten dat mijn kinderen hier niet op dezelfde manier geëvalueerd worden als in België het geval zou zijn.” Daarnaast ziet ze steeds meer Maoriwoorden geïntegreerd in het alledaagse leven en de communicatie van de school, wat haar positief stemt.

Laatste tips

“Dingen aanvaarden is belangrijk. Het is moeilijk om te aarden als je in spreidstand tussen twee werelden blijft staan en moeilijk kan accepteren dat je dingen achterlaat.” Greet tipt Nieuw-Zeeland aan al wie echt houdt van een rustig leven. Ook voor kinderen is het aangenaam op school. Overigens is het regelen van de administratieve zaken gemakkelijk en niet bureaucratisch, maar betaal je wel een prijs voor het leven in Nieuw-Zeeland, want de levenskost is duur. Greet Pauwelijn zien we wel nog terug in België, maar momenteel geniet ze nog even van de ongerepte natuur en ondersteunt ze haar kinderen waar ze kan.